Medenî Usûl Hukuku Bakımından Boşanma Davası

Yayınevi: Yetkin Yayınları
Yazar: Tolga AKKAYA
ISBN: 9786050502589
510,00 TL 600,00 TL

Adet

 
   0 yorum  |  Yorum Yap
Kitap Künyesi
Yazar Tolga AKKAYA
Baskı Tarihi 2018/03
Baskı Sayısı 1
Boyut 16x24 cm (Standart Kitap Boyu)
Cilt Karton kapak

UH295
Medenî Usûl Hukuku Bakımından Boşanma Davası
Yrd. Doç. Dr. Tolga AKKAYA
2018/03 Baskı, 586 Sayfa
ISBN 978-605-05-0258-9


“Medenî Usûl Hukuku Bakımından Boşanma Davası” konulu bu kitap doçentlik başvurusunda aranan eser koşulunun yerine getirilmesi amacıyla hazırlanmış olmakla birlikte tüm akademik çalışmalarla olduğu gibi öncelikle ilgili olduğu alana akademik katkıda bulunmayı amaçlamaktadır.

Bu kapsamda boşanma yargılamasına ilişkin temel sorunlara medenî usûl hukukunun kavram ve kurumları açısından bakılarak konu incelenmeye çalışılmıştır. Üç bölümden oluşan eserde öncelikle boşanma yargılamasının konusu ve hukuki niteliği konusu üzerinde durulmuştur. İkinci bölümde karşılaştırmalı hukuktan da yararlanmak suretiyle medenî usûl hukukuna hâkim olan ilkelerin boşanma davasında gösterdiği özellikler ile boşanma davasına özgü ilkesel değere sahip olabilecek kurallar incelenmiştir. Üçüncü bölümde ise medenî usûl hukuku bakımından boşanma yargılamasının gösterdiği özellikler yargı içtihatlarından da yararlanmak suretiyle incelenmiş ve usûl hukuku bakımından sorun olarak tespit edebildiğimiz konularda çözüm önerileri sunulmuştur... (ÖNSÖZ'den)

İÇİNDEKİLER

ÖNSÖZ 5

İÇİNDEKİLER 7

KISALTMALAR 15

GİRİŞ 19

BİRİNCİ BÖLÜM

BOŞANMA YARGILAMASININ KONUSU,  SEBEPLERİ, HUKUKÎ NİTELİĞİ VE BENZER KURUMLARLA İLİŞKİSİ

§ 1. BOŞANMA SİSTEMLERİ HAKKINDA GENEL BİLGİ 25

§ 2. BOŞANMA DAVASININ KONUSU 32

§ 3. BOŞANMA SEBEPLERİ (DAVA SEBEPLERİ-HUKUKİ SEBEPLER) 40

§ 4. YARGILAMANIN HUKUKÎ NİTELİĞİ 44

A. BOŞANMA DAVASININ HUKUKÎ NİTELİĞİ 44

B. ANLAŞMALI BOŞANMANIN HUKUKİ NİTELİĞİ 48

§ 5. BOŞANMA DAVASI İLE BENZER DAVALAR ARASINDAKİ İLİŞKİSİ 62

A. EVLİLİĞİN BUTLANI DAVASI 62

B. AYRILIK DAVASI 66

İKİNCİ BÖLÜM

BOŞANMA YARGILAMASINA HÂKİM İLKELER

§ 6. MEDENİ USÛL HUKUKUNA HÂKİM İLKELERİN BOŞANMA YARGILAMASI BAKIMINDAN GÖSTERDİĞİ ÖZELLİKLER 71

A. GENEL OLARAK 71

B. TASARRUF İLKESİ 73

C. DAVA MALZEMESİNİN TOPLANMASINDA GEÇERLİ USÛL İLKELERİ (TARAFLARCA GETİRME İLKESİ, RE’SEN ARAŞTIRMA İLKESİ, SINIRLI RE’SEN ARAŞTIRMA İLKESİ) 84

I. Genel Olarak 84

II. Yabancı Hukuk Sistemlerindeki Durum 94

1. İsviçre Hukuku 94

2. Alman Hukuku 106

3. Avusturya Hukuku 110

III. Türk Hukuku Bakımından Değerlendirme 110

D. TALEPLE BAĞLILIK İLKESİ 122

I. Genel Olarak 122

II. Anlaşmalı Boşanmada Taleple Bağlılık İlkesi ve

Anlaşmalı Boşanmanın Boşanma Davasına Dönüşmesi 129

E. DOĞRUDANLIK İLKESİ 135

F. TEKSİF İLKESİ 139

G. YARGILAMANIN HAKİM TARAFINDAN YÜRÜTÜLMESİ VE HAKİMİN DAVAYI AYDINLATMA ÖDEVİ 144

I. Genel Olarak 144

II. Boşanma Davasında Hâkimin Davayı Aydınlatma Ödevi 149

H. HÂKİMİN HUKUKU RE’SEN UYGULAMASI 153

I. ALENİYET İLKESİ 166

I. Genel Olarak 166

II. Yabancı Hukuk Sistemlerindeki Durum 170

1. İsviçre Hukuku 170

2. Alman Hukuku 171

3. Avusturya Hukuku 173

III. Türk Hukuku Bakımından Değerlendirme 174

§ 7. BOŞANMA YARGILAMASINA ÖZGÜ İLKELER 185

A. HAKİMİN DELİLLERİ SERBESTÇE DEĞERLENDİRMESİ 185

B. TARAFLARIN DURUŞMADA BİZZAT HAZIR BULUNMASI 192

I. Genel Olarak 192

II. Yabancı Hukuk Sistemlerindeki Durum 193

1. İsviçre Hukuku 193

2. Alman Hukuku 196

3. Avusturya Hukuku 199

III. Türk Hukuku Bakımından Değerlendirme 201

C. BOŞANMA KARARININ  BÜTÜNLÜĞÜ (BİRLİĞİ)

İLKESİ 210

I. Genel Olarak 210

II. Yabancı Hukuk Sistemlerindeki Durum 212

1. İsviçre Hukuku 212

2. Alman Hukuku 217

3. Avusturya Hukuku 219

III. Türk Hukuku Bakımından Değerlendirme 220

D. YARGILAMA GİDERLERİNDEN SORUMLULUĞUN PAYLAŞTIRILMASI 230

I. Genel Olarak 230

II. Yabancı Hukuk Sistemlerindeki Durum 231

1. Alman Hukuku 231

2. İsviçre Hukuku 234

3. Avusturya Hukuku 236

III. Türk Hukuku Bakımından Değerlendirme 237

ÜÇÜNCÜ BÖLÜM

MEDENİ USÛL HUKUKU BAKIMINDAN  BOŞANMA YARGILAMASININ GÖSTERDİĞİ ÖZELLİKLER

§ 8. YARGILAMA USÛLÜ 243

A. BOŞANMA DAVASINDA 243

B. ANLAŞMALI BOŞANMADA YARGILAMANIN ÖZELLİKLERİ 245

I. Genel Olarak 245

II. Başvuru (Talep) 246

1. Eşlerin Birlikte Talepte Bulunması 246

2. Eşlerden Birinin Açtığı Boşanma Davasını

Diğerinin Kabul Etmesi 248

III. Tahkikat 251

IV. Karar 257

§ 9. GÖREVLİ VE YETKİLİ MAHKEME 262

A. GÖREVLİ MAHKEME 262

B. YETKİLİ MAHKEME 265

I. Genel Olarak 265

II. Yetki Kuralının Hukukî Niteliği 270

III. Yetki İtirazı 274

1. Kesin Olmayan Yetki Kuralını Benimseyen

Görüş Bakımından Yetki İtirazı 274

2. Kesin Yetki Kuralını Benimseyen Görüş

Bakımından Yetki İtirazı 276

3. Yetki İtirazının İncelenmesi ve Karar 278

§ 10. DAVANIN TARAFLARI VE ÇOCUĞUN YARGILAMADAKİ STATÜSÜ 281

A. GENEL OLARAK 281

B. TARAF EHLİYETİ VE TARAF EHLİYETİNİN SONA ERMESİ HALİNDE MİRASÇILARIN DAVAYI SÜRDÜRMESİ 284

I. Taraf Ehliyetinin Sona Ermesinin Boşanma Davasına Etkisi 284

II. Mirasçılar Tarafından Sağ Kalan Eşin Kusurunun Tespiti İçin Davaya Devam Edilebilmesinin Şartları 288

1. Boşanma Davası Açılmış Olmalı 288

2. Boşanma Davası Derdest Olmalı 289

3. Kusura Dayalı Boşanma Talep Edilmiş Olmalı 289

4. Mirasçılar Davayı Sürdürmeyi Talep Etmeli 290

III. Usûl Hukuku Bakımından Davaya Devam Eden Mirasçıların Durumları 291

IV. Mirasçılar Tarafından Devam Edilen Davanın Hukukî Niteliği ve Yargılama Usûlü Bakımından Gösterdiği Özellikler 295

C. DAVA EHLİYETİ 300

D. TARAFLARIN İRADİ TEMSİLİ (DAVAYA VEKALET) 307

E. BOŞANMA DAVASINDA ÇOCUĞUN DİNLENMESİ, SIFATI VE TEMSİLİ 310

I. Genel Olarak 310

II. İsviçre Hukukunda Boşanma Davasında Çocuğun Dinlenmesi ve Temsili 321

III. Türk Hukuku Bakımından Değerlendirme 330

1. Genel Olarak 330

2. Çocuğun Boşanma Davasındaki Konumu ve Sıfatı 332

3. Çocuğun Boşanma Davasında Temsili 337

§ 11. BOŞANMA DAVASININ AÇILMASI VE ÖN İNCELEME 342

A. BOŞANMA DAVASININ AÇILMASI VE SONUÇLARI 342

I. Dava Dilekçesi 342

II. Davanın Açılma Zamanı 348

III. Dava Açılmasının Sonuçları 349

1. Dava Açılmasının Maddî Hukuk Bakımından Sonuçları 349

2. Dava Açılmasının Usûl Hukuku Bakımından Sonuçları 354

IV. Davaya Cevap Verilmesi ve Cevap Verilmemesinin Sonuçları 361

V. Karşı Dava 369

B. ÖN İNCELEME 374

I. Genel Olarak 374

II. Dava Şartları ve İlk İtirazlar Hakkında Karar Verilmesi 377

III. Tarafların Sulhe veya Arabuluculuğa Teşvik Edilmesi 379

1. Aile Mah. K.’da düzenlenen “Sulh Teşebbüsü” ve  HMK’da Düzenlenen “Sulh” Kurumlarının Karşılaştırması 379

2. Sulh Teşebbüsünde Bulunulabilecek Durumlar 383

3. Sulh Teşebbüsünde İzlenecek Usûl 387

4. Tarafların Arabuluculuğa Teşvik Edilmesi 388

§ 12. BOŞANMA DAVASINDA ÖZELLİK GÖSTEREN TAHKİKAT İŞLEMLERİ 396

A. GENEL OLARAK 396

B. ÖN SORUN-BEKLETİCİ SORUN 397

C. DAVALARIN BİRLEŞTİRİLMESİ VE AYRILMASI 405

D. İDDİA VE SAVUNMANIN GENİŞLETİLMESİ VE DEĞİŞTİRİLMESİ YASAĞI 411

I. Genel Olarak 411

II. Boşanma Davasında Vakıaların (Dava Sebeplerinin)  Genişletilmesi ve Değiştirilmesi 413

III. Boşanma Davasında Talep Sonucunun Genişletilmesi ve Değiştirilmesi 428

E. ISLAH 430

§ 13. BOŞANMA DAVASINDA İSPAT VE DELİLLER 441

A. BOŞANMA DAVASININ İSPAT BAKIMINDAN GÖSTERDİĞİ ÖZELLİKLER 441

I. İspat Yükü ve İspat Ölçüsü 441

II. İspatın Konusu ve İkrarın İspat Faaliyetine Etkisi 442

III. Karineler ve Emare İspatı 446

B. BOŞANMA DAVASININ DELİLLER BAKIMINDAN GÖSTERDİĞİ ÖZELLİKLER 450

I. Genel Olarak 450

II. Tanık Beyanı 452

III. Bilirkişi İncelemesi 456

IV. Yemin 460

V. Delillerin Gösterilmesi 463

C. HUKUKA AYKIRI DELİLLER 470

I. Genel Olarak 470

II. Türk Hukukundaki Düzenlemeler ve Öğretideki Görüşler 473

III. Yargıtay Uygulaması ve Değerlendirme 480

§ 14. HÜKÜM VE DAVAYA SON VEREN TARAF USÛL İŞLEMLERİ 493

A. HÜKÜM 493

I. Genel Olarak 493

II. Boşanma Hükmünün Hukukî Niteliği, Kesin Hüküm Etkisi ve İnşai Tesir 494

III. Hükmün Tefhimi ve Gerekçesi 502

1. Genel Olarak 502

2. Karşılaştırmalı Hukuk 504

3. Türk Hukuku Bakımından Değerlendirme 507

IV. Boşanma Kararının Sonuçları 508

B. DAVAYA SON VEREN TARAF USÛL İŞLEMLERİ 513

I. Feragat 513

II. Kabul 520

III. Sulh 522

§ 15. KANUN YOLLARI 526

A. İSTİNAF 526

I. İstinafa Başvuru ve Başvuru Hakkından Feragat 526

II. İstinaf Sebepleri, İstinaf İncelemesi ve İstinaf İncelemesi Sonunda Verilebilecek Kararlar 532

III. Aleyhe Karar Verme Yasağı 536

B. TEMYİZ 540

GENEL DEĞERLENDİRME VE SONUÇ 543

KAYNAKÇA 563


GİRİŞ

Çalışma konusu olarak medenî usûl hukukunda boşanma davası konusunu seçmemizin nedenlerinden biri, boşanma davasını maddî hukuk yönüyle inceleyen birçok bilimsel eser bulunmasına rağmen usûl hukuku ilke ve kuralları yönünden inceleyen eser sayısının sınırlı olmasıdır.

Diğer yandan Adalet Bakanlığı Adlî Sicil ve İstatistik Genel Müdürlüğünün adlî istatistik verileri incelendiğinde aşağıdaki tablo ile karşılaşılmış ve bu alanda yapılacak birçok çalışmaya ihtiyaç duyulduğu sonucuna varılmıştır.

2015 yılında Türkiye genelinde yıl içinde açılan toplam dava sayısı 2.067.109’dur. Bu rakam içinde, boşanma davası tüm dava türleri arasında 205.871 ile dördüncü sırada yer almaktadır. İlk sırada ise aslında dava olarak nitelendirilmeyen, çekişmesiz yargı işi niteliğindeki veraset belgesi verilmesi işlemleri yer aldığından, tüm dava türleri arasında sayıca en çok olan üçüncü dava türünün boşanma davası olduğunu belirtmek yanlış olmayacaktır. Türkiye genelinde tüm hukuk mahkemelerinde açılan davaların % 9,7’sini boşanma davaları oluşturmaktadır[1].

2015 yılında aile mahkemelerinde açılan davalar arasında boşanma davası 161.468 ile ilk sırada yer almaktadır. Aile mahkemelerinde açılan toplam dava ve iş sayısının % 62’sini boşanma davaları oluşturmaktadır. Buna ilaveten aile mahkemesindeki toplam dava ve iş sayısının % 7,5’ini nafaka davaları, % 3,8’ini velayet davaları oluşturmaktadır. Bu sayısal verilere göre aile mahkemelerinin iş yükünün % 73,3’ünü boşanma ve boşanmaya bağlı talepler oluşturmaktadır[2].

Boşanma nedenine göre açılan dava sayılarına bakıldığında evlilik birliğinin temelinden sarsılması nedeniyle çekişmeli boşanma (boşanma davası) sayısı 2015 yılında 109.170 iken evlilik birliğinin temelinden sarsılması nedeniyle anlaşmalı boşanma (çekişmesiz yargı) sayısı ise 91.548’dir[3]. Buna göre boşanma yargılamalarının pek büyük bir bölümü anlaşmalı boşanma yoluyla çözüme kavuşturulmuştur.

Sayısal verilere göre, çekişmesiz yargı işleri hariç tutulduğunda, hukuk mahkemelerinin iş yükünün büyük bir bölümünü özel bir dava türü olan boşanma davası, anlaşmalı boşanma ve boşanmaya bağlı diğer dava ve işler oluşturmaktadır. Boşanma davası konusunda usûl hukuku alanında yapılacak araştırma ve incelemeler;

●  bu dava türünün temel özelliklerinin ve diğer hukuk davalarından farklı olan yanlarının açıklığa kavuşturulmasına,

●  bu dava türüne ilişkin yargı kararlarının ve içtihatların yakından incelenerek bu alana ilişkin bilginin sistematik hale getirilmesine,

●  pratik ve hukukî sorunlar yaratan yönlerinin tespit edilerek bunlara ilişkin yeni çözüm önerileri üretilmesine,

●  boşanma davaları konusunda usûl hukukuna ilişkin daha kapsamlı düzenlemelerin yapılabilmesine,

●  ihtiyaçlar tespit edilerek, aile hukuku alanında daha kaliteli ve etkin yargı hizmetleri götürülmesine,

●  çocukların istemeden de olsa bir parçası oldukları boşanma sürecinde etkin usûl kuralları sunulmasına katkıda bulunabilecektir.

 

Medenî usûl hukuku açısından bakıldığında boşanma davası, diğer dava türlerinden ayrılan ve farklı özellikleri olan özel bir dava türü olması nedeniyle, yargılamaya hâkim olan ilkeler, görevli ve yetkili mahkeme, tarafların ve hâkimin yetkileri, ispat ve deliller, hüküm ve sonuçları gibi konular bakımından ayrıca incelenmeye değerdir.

Boşanma, sadece eşlerin ortak hayatının sona ermesi sonucunu doğurmakla kalmayıp çocukların velayeti, ebeveynlerle kişisel görüşme haklarının kullandırılması gibi kişinin şahsını ilgilendiren sonuçlar ile boşanan eş ve çocuklar için hayatlarının bundan sonraki dönemi için hükmedilecek nafakanın belirlenmesi, eşlerin malvarlıklarının paylaştırılması gibi ekonomik etkileri de beraberinde getirmektedir. Boşanma sadece aile bakımından değil, aynı zamanda toplum hayatı bakımından da önemli etkiler doğurmaktadır. Bu bağlamda usûl hukuku öğretisinden ve dolayısıyla bu çalışmadan beklenen, aile hukukunun bir alt başlığı olarak boşanma davası ve sonuçları hakkında, maddî hukukun tanıdığı sübjektif hakları, olabilecek en etkin şekilde gerçekleştirmeye hizmet edebilecek usûl hükümlerini, güncel gelişmeler ve ihtiyaçlar doğrultusunda yeniden tartışmak, önerilerde bulunmak ve çözümler üretilmesine katkıda bulunmaktır.

Boşanma davasında geçerli usûl kuralları 4787 sayılı Aile Mahkemelerinin Kuruluş, Görev ve Yargılama Usûllerine Dair Kanun (çalışmanın bundan sonraki bölümlerinde kısaca “Aile Mahkemeleri Kanunu” olarak ifade edilecektir), 4721 sayılı Türk Medenî Kanunu (çalışmanın bundan sonraki bölümlerinde kısaca “Medenî Kanun” olarak ifade edilecektir) ve 6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanununda düzenlenmektedir. Türk hukukunda boşanma yargılamasına ilişkin usûl hükümlerinin yeterince açık olmaması ve dağınık şekilde düzenlenmiş olması nedeniyle, boşanma yargılamasında, özellikle dava malzemesinin toplanmasında mahkemenin ve tarafların rolleri bakımından hangi yargılama ilkelerinin geçerli olduğu konusunda belirsizlik ve tartışma bulunmaktadır. Zira bir yanda daha güncel bir düzenleme olarak HMK yer alırken, diğer yanda Aile Mahkemeleri Kanunundaki ve Medenî Kanundaki özel düzenlemeler yer almakta ve bunlar arasında her zaman bir uyum bulunmamaktadır. Bu çalışmada öncelikle pozitif hukuk açısından boşanma yargılamasına hâkim ilkeler ve yargılama usûlü açıklanmış daha sonra karşılaştırmalı hukuktan da yararlanılarak olması gereken hukuk bakımından önerilerde bulunulmuştur.

Boşanma yargılaması her hukuk sisteminde o ülkenin tarihsel, toplumsal ve kültürel gelişimine göre farklı şekillerde düzenlenmiştir. Bununla beraber son yıllarda karşılaştırmalı hukukta meydana gelen gelişmeler dikkate alındığında, reform hareketlerinin büyük ölçüde, boşanma yargılamasında uygulanan yargılama usûlünün basitleştirilmesi yönünde olmuştur. Özellikle maddî hukukta boşanmanın kusura dayanması ilkesinden vazgeçilmesiyle birlikte[4], buna paralel biçimde yargılama usûlünün de taraflar için basitleştirildiği, mümkün olduğunca şeklî ve katı kurallardan vazgeçildiği görülmektedir. Hem çekişmeli hem de çekişmesiz (anlaşmalı) boşanma yargılamasında hâkimin rolü değişmektedir. Günümüzde birçok hukuk sisteminde daha ziyade yazılı olarak yürütülen idari süreçler ile boşanmanın gerçekleştirilmesi yolu tercih edilmiştir. Hukuk sistemleri taraflara kişisel ilişkilerini düzenleme konusunda artık daha fazla serbesti tanımaktadır. Bugün İsveç, İngiltere, Kanada ve Amerika (birçok eyaletinde) gibi ülkelerde, kanımca temkinli yaklaşılması gereken biçimde, boşanma ve boşanmanın fer’i sonuçları hakkında tarafların anlaşması hâlinde, boşanma yargılaması, tarafların yokluğunda ve duruşma yapılmaksızın yürütülebilmektedir. Danimarka ve Norveç’te ise boşanma için bir mahkeme kararına dahi ihtiyaç duyulmamaktadır[5].

Bu gelişmelerin altında, aileyi konu alan sosyal bilimler alanındaki bilimsel çalışmalar yatmaktadır. Zira, son yıllarda boşanmanın eşler ve çocuklar üzerindeki olumsuz etkilerinin en aza indirilebilmesi için çekişmeli yargılamadan mümkün olduğunca kaçınılması, tarafların birbirleriyle ve çocukları ile ilişkilerini düzenlerken tercihlerini kendilerinin yapabilmesine fırsat sunulması önerilmektedir. Burada her toplum ve hukuk sistemi açısından önemi tartışılmaz aile kurumu söz konusu olduğundan, taraflara mutlak bir serbesti ve özgürlük tanınması da mümkün gözükmemektedir. Bu nedenle maddî hukuk ve usûl hukukuna ilişkin birçok ülke düzenlemesi, kanımızca da isabetli bir tercihle, korunması gereken kişi ve onun hukukî yararını dikkate alarak, taraflara hâkim gözetiminde, başka bir deyişle hukukun (kanunun) gölgesinde bir serbesti tanımıştır[6]. Özellikle ekonomik açıdan zayıf olan tarafın ve çocukların korunması bağlamında irade serbestisi sınırlandırılmıştır. Örneğin, Alman hukukunda, bir taraf nafaka talebinden tamamen vazgeçse dahi, hâkim bu işlemi re’sen incelemekte ve o tarafın nafakadan vazgeçmesi nedeniyle sosyal yardıma muhtaç hale geleceğini tespit ederse veya taraflar arasındaki sözleşmede (protokolde) bir tarafın bariz üstünlüğü söz konusuysa, başka bir deyişle sözleşme serbestinin kullanılmasında taraflar arasında bariz bir eşitsizlik varsa, nafakadan vazgeçilmesini geçersiz saymaktadır[7]. Farklı dozlarda olmakla birlikte, benzer müdahaleleri Türk hukuku da dahil birçok modern hukuk sistemi kabul etmektedir.

Bu çalışmada seçilen bazı yabancı hukuk sistemleriyle, özellikle de Medenî Kanundaki düzenlemeler bakımından mehaz hukuk sistemi olan İsviçre hukukuyla karşılaştırmalar yapmak suretiyle boşanma yargılaması bakımından usûl hukuku alanındaki düzenlemeler ve bilimsel görüşler incelenerek, boşanmaya ilişkin usûl hukuku ilkeleri, usûl hukukuna ilişkin temel sorunlar ve bunlara dair görüşler ortaya konulmaya çalışılmıştır. Ayrıca yeri geldikçe olması gereken hukuk bakımından öneriler sunulmaya çalışılmıştır. Belirtmeliyiz ki araştırma ve inceleme medenî usûl hukuku boyutuyla yürütülmüş, maddî hukuk konularına ise gerektiği ölçüde ve sınırlı olarak değinilmiştir.

Bu çalışmada boşanma yargılamasına ilişkin konular üç ana bölüm altında incelenmiştir:

Birinci bölümde, boşanma yargılamasının konusu, sebepleri, hukukî niteliği ve boşanma yargılamasının benzer davalarla ilişkisi başlığı altında boşanma sistemleri, boşanma yargılamasının konusu, dava sebepleri ve hukukî sebepler bağlamında boşanma sebepleri, boşanma yargılamasının hukukî niteliği ile boşanma yargılamasının diğer davalarla ilişkisi üzerinde durulmuştur.

İkinci bölümde boşanma yargılamasına hâkim ilkeler başlığı altında, medenî usûl hukukuna hâkim ilkelerin boşanma yargılamasında gösterdiği özellikler ve boşanma yargılamasına özgü usûl ilkeleri üzerinde durulmuştur. Medenî usûl hukukuna hâkim ilkelerin boşanma yargılamasında gösterdiği özellikle başlığı altında tasarruf ilkesi, dava malzemesinin toplanması bağlamında taraflarca getirilme, re’sen araştırma ve sınırlı re’sen araştırma ilkeleri, taleple bağlılık ilkesi, doğrudanlık ilkesi, teksif ilkesi, hâkimin davayı aydınlatma ödevi, hâkimin hukuku re’sen uygulaması ve aleniyet ilkeleri incelenmiştir. Boşanma yargılamasına özgü usûl ilkeleri başlığı altında ise hâkimin delilleri serbestçe değerlendirmesi, tarafların duruşmada bizzat hazır bulunması, boşanma kararının bütünlüğü ve yargılama giderlerinden sorumluluk konuları incelenmiştir.

 Üçüncü bölümde medenî usûl hukuku bakımından boşanma yargılamasının özellikleri başlığı altında, görevli ve yetkili mahkeme, davanın tarafları ve çocuğun yargılamadaki statüsü, boşanma davasının açılması ve ön inceleme, boşanma davasında özellik gösteren tahkikat işlemleri, boşanma davasında ispat ve deliller, boşanma davasında hüküm ve davaya son veren taraf usûl işlemleri, kanun yolları üzerinde durulmuştur.

Boşanma davasında geçici hukukî korumalar ve boşanmada arabuluculuk konuları ise ayrı bir çalışmanın konusu olacak kadar kapsamlı olması nedeniyle bu çalışmada ayrı bir başlık altında incelenmemiş, diğer konular ile ilişkili olduğu ölçüde ilgili başlık altında incelenmiştir.

 



[2]      http://www.adlisicil.adalet.gov.tr/istatistik_2015/ihtisas/3.pdf E.T., 14.4.2017. Belirtmeliyiz ki diğer hukuk sistemlerinde de boşanma davaları mahkemelerin iş yükünün büyük bir bölümünü oluşturmaktadır. Örneğin, Avusturya’da 2013 yılı verilerine göre evliliklerin %40’ı boşanmayla sona ermektedir (Roth/Reith, s. 345).

[4]      Örneğin, İsviçre’de 2000 yılında yürürlüğe giren reformla, kusura dayalı boşanma sisteminden ve boşanmanın mali sonuçları bakımından kusurun etkisinden vazgeçilmiştir (Çiftçi, Boşanma, s. 1790 vd. Schwenzer, Divorce Reform, s. 400). Alman hukukunda da kusura dayalı boşanma sisteminden vazgeçilmiş olmasına rağmen, Avusturya hukukunda, Türk hukukunda olduğu gibi birden fazla boşanma sebebi kabul edilmiştir. Bunlar anlaşmalı boşanma, kusura dayalı boşanma, evlilik birliğinin temelinden sarsılması ve diğer sebeplere dayalı boşanma olarak dört gruba ayrılmaktadır (Roth/Reith, s. 346-351).

[5]      Büchler, Scheidungsverfahren, s. 22; Agell, s. 321-322.

[6]      Büchler, Scheidungsverfahren, s. 23-26.

[7]      Büchler, Scheidungsverfahren, s. 23-26.

KAYNAKÇA

Adlî Sicil ve İstatistik Genel Müdürlüğü Adalet İstatistikleri Arşivi, 2006-2013.

AESCHLIMANN, S., Familiengerichtsbarkeit im internationalen Vergleich Unter Berücksichtigung der Rechtsordnungen der USA, Australiens, Neuseelands und der Schweiz, Bern 2009.

AGELL, A., “Is There One System of Family Law in the Nordic Countries?”, European Journal of Law Reform, V. 3, N. 3, 2001, (s. 313-330).

AKİL, C., “Boşanma Davalarında Vakıaların İleri Sürülmesi Zamanı Meselesinin Yargıtay Kararlarındaki Görünümü”, DEÜHFD, C. 12, S. 1, 2010, (s. 1-23). (Kısaltma: Akil, Boşanma)

AKİL, C., “Boşanma Davalarında Yargılama Usûlü (TMK m. 184)”, Prof. Dr. Erdal Onar’a Armağan, C. II, Ankara 2013, (s. 1319-1354). (Kısaltma: Akil, Armağan)

AKİL, C., “Vesayete İlişkin Olanlar Dışında Türk Medenî Kanunu’nda Yer Alan Çekişmesiz Yargı İşleri”, AÜHFD, C. 62, S. 4, 2013, (s. 923-969). (Kısaltma: Akil, Çekişmesiz Yargı)

AKİL, C., “Yargıtay Kararları Işığında Medenî Yargılama Hukukunda Hukuka Aykırı Biçimde Elde Edilmiş Delillerin Değerlendirilip Değerlendirilemeyeceği Meselesi”, AÜHFD, C. 61, S. 4, Y. 2012, (s. 1223-1270). (Kısaltma: Akil, Hukuka Aykırı Biçimde Elde Edilmiş Deliller)

AKİL. C., “Hâkimin Hukuku Kendiliğinden Uygulaması İlkesi”, AÜHFD, C. 57, S. 3, y. 2008, (s. 1-32). (Kısaltma: Akil, Kendiliğinden Uygulama İlkesi)

AKİL., C., “Medenî Muhakeme Hukukunda Karşı Dava”, TAAD, Y. 7,            S. 24, Ocak 2016, (s. 89-119). (Kısaltma: Akil, Karşı Dava)

AKINTÜRK, T., “Boşanmanın Hukukî Sonuçları, AÜHF 50. Yıl Armağanı, Ankara 1977, (s. 175-204). 

AKINTÜRK, T./ATEŞ KARAMAN, D., Türk Medenî Hukuku-Aile Hukuku, 16. Bası, İstanbul 2014.

AKKAN, M., Medenî Usûl Hukukunda Avukatla Temsil Zorunluluğu, Ankara 2010. 

AKKAYA, T., “Boşanma Davasında Alınabilecek Geçici Hukukî Korumalar veya hâkimin Müdahalesi Yoluyla Çocuğun Korunması Kapsamında Zorunlu Arabuluculuk ve Boşanma Süreci (Aile) Danışmanlığı”, Ankara Barosu Dergisi, 2014/4, (s. 23-62). (Kısaltma: Akkaya, Boşanma)

AKKAYA, T., “Medenî Usûl Hukukunda İradi Taraf Değişikliği”, Prof. Dr. Hakan Pekcanıtez’e Armağan C. I, DEÜHFD, C. 16, Özel Sayı 2014,            (s. 894-941). (Kısaltma: Akkaya, İradi Taraf Değişikliği)

AKKAYA, T., Medenî Usûl Hukukunda İstinaf, Ankara 2009. (Kısaltma: Akkaya, İstinaf)

AKYOL ASLAN, L., Medenî Usûl Hukukunda Davadan Feragat, Ankara 2011.

AKYÜZ, E., Medenî Kanuna Göre Müşterek Hayatın Tatili, Ayrılık ve Boşanmada Çocuğun Korunması, Ankara 1983.

ALANGOYA, Y., “Senede Karşı Senetle İspat” Kuralı ve “Hayatın Olağan Akışı” Kavramı”, Yavuz Alangoya Makaleler, Der. Mert Namlı, İstanbul 2012, (s. 257-269). (Kısaltma: Alangoya, Hayatın Olağan Akışı)

ALANGOYA, Y., “Dava Temeli, Hâkimin Dava Malzemesinin Toplanmasındaki Rolü ve Bu Konudaki Gelişmeler Hakkında”, Yavuz Alangoya Makaleler, Der. Mert Namlı, İstanbul 2012, (s. 283-331). (Kısaltma: Alangoya, Hâkimin Rolü)

ALANGOYA, Y., “İhtilaf Konusu (Müddeabih) Hakkındaki Doktrinin Durumu, Yavuz Alangoya Makaleler, Der. Mert Namlı, İstanbul 2012, (s. 5-20). (Kısaltma: Alangoya, İhtilaf Konusu)

ALANGOYA, Y., “İsviçre’de Yeni Federal Medenî Usûl Kanununa Doğru”, Yavuz Alangoya Makaleler, Der. Mert Namlı, İstanbul 2012, (s. 333-356). (Kısaltma: Alangoya, İsviçre’de Yeni Federal Medenî Usûl)

ALANGOYA, Y./YILDIRIM, K./DEREN YILDIRIM, N., Medenî Usûl Hukuku Esasları, 7. Bası, İstanbul 2009.

ANSAY, S. Ş., Hukuk Yargılama Usûlleri, 7. Baskı, Ankara 1960.

ARAS, A., Çekişmesiz Yargıda Yargılama Usûlü, Anakara 2017. (Kısaltma: Aras, Çekişmesiz Yargı)

ARAS, B., “Aile Mahkemelerinde Tarafların Sulh Yoluyla Çözüme Teşviki”, Yargıtay Dergisi, C. 31, S. 3, 2005, (s. 303-310). (Kısaltma: Aras, Sulh)

ARAS, B., “Anlaşmalı Boşanma Davalarında Tarafların Tazminat ve Nafaka Taleplerinin Karara Bağlanması”, THD, S. 47, Temmuz 2010, (s. 73-87). (Kısaltma: Aras, Anlaşmalı Boşanma)

ARAS, B., “Boşanma Davalarında Tarafların Tazminat ve Nafaka Taleplerinin Karara Bağlanması”, Yargıtay Dergisi, Temmuz 2009, C. 35, S. 3,              (s. 346-368). (Kısaltma: Aras, Tazminat ve Nafaka)

ARAS, B., “İkrarın Boşanma Hükmüne Etkisi”, THD, S. 5, Ocak 2007,              (s. 7-13). (Kısaltma: Aras, İkrarın Etkisi)

ARAS, B., Boşanma Davalarında Yargılama Usûlü ve Aile Mahkemeleri, Ankara 2011. (Kısaltma: Aras, Boşanma Davaları)

ARAS, B., Hukuk ve Ceza Mahkemesi Kararlarının Birbirine Etkisi, Ankara 2014. (Kısaltma: Aras, Hukuk ve Ceza Mahkemesi)

ARBEK, Ö., “Boşanmanın Mali Sonuçları”, AÜHFD, C. 54, S. 1, Y. 2005, (s. 115-163).

ARSLAN, A. S., Medenî Usûl Hukukunda Delillerin Toplanması ve Doğrudanlık İlkesi, Ankara 2012.

ARSLAN, R., Medenî Usûl Hukukunda Dürüstlük Kuralı, Ankara 1989.

ARSLANDOĞAN KURŞUNCU, B., Boşanma Davalarında Yargılama Usûlü, YL Tezi, İstanbul 2007.

ARSLANPINAR, T., Medenî Yargılama Hukukunda Karşı Dava, Ankara 2017.

ASLAN, K., Medenî Usûl Hukukunda Davanın Geri Alınması, Ankara 2016.

ATAAY, A., “Boşanma Davasında Gayrı Mümeyyiz Olan Davacının Kanuni Temsili”, İÜHFM, C. 25, S. 1-4, İstanbul 1960, (s. 193-213). (Kısaltma: Ataay, Boşanma)

ATAAY, A., Medenî Hukuk Tatbikatı I (Umumi Esaslar, Şahıslar Hukuku ve Aile Hukuku), İstanbul, 1961.

ATAAY, A., Medenî Hukuk Tatbikatı I, Umumi Esaslar, Şahıslar Hukuku ve Aile Hukuku, İstanbul 1961. (Kısaltma: Ataay, Medenî Hukuk)

ATALAY, O., “Emare İspatı”, Manisa Barosu Dergisi, Y. 18, S. 70, (s. 7-22). (Kısaltma: Atalay, Emare İspatı)

ATALAY, O., Medenî Usûl Hukukunda Menfi Vakıaların İspatı, İzmir 2001.

ATALI, M., Medenî Usûl Hukukunda Aleyhe Bozma Yasağı, Ankara 2014.

ATALI, M., Medenî Usûl Hukukunda Davanın İhbarı, Ankara 2007.

ATEŞ, M., “Hukuk Yargılamasında ve Özellikle Boşanma Davalarında Hukuka Aykırı Deliller”, Terazi Hukuk Dergisi (THD), S. 18, Şubat 2008,      s. 89-105. (Kısaltma: Ateş, Hukuka Aykırı Deliller)

ATEŞ, M., HMK (Hukuk Muhakemeleri Kanunu)- Yargıtay İlke Kararları, 2. Cilt, Ankara 2014. (Kısaltma: Ateş-İlke Kararları C. II)

ATEŞ, M., Hukuk Yargılamasında ve Özellikle Boşanma Davalarında Hukuka Aykırı Deliller”, Medenî Usûl ve İcra İflas Hukukçuları Toplantısı-XI, Güncel Yargıtay Kararları Işığında HMK Uygulaması, Zirve Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, Özel Sayı, S. 3, Eylül 2014, (s. 325-345). (Kısaltma: Ateş, Tebliğ)

AYİTER, N., “MK. Hükümlerine Göre Boşanmanın Genel Sebebi İmtizaçsızlık ve Yargıtay Uygulaması”, AÜHF 50. Yıl Armağanı, Ankara 1977, (s. 167-174).  (Kısaltma: Ayiter, İmtizaçsızlık)

BAEHLER, D., “Die Vertretung des Kindes im Scheidungsprozess Die Beistandschaft gemaes Art 146 ZGB”, Zeitschrift für Vormundschaftswesen (ZVW), 2001, (s. 187-197).

BAKTIR, S., Aile Mahkemeleri, Ankara 2003.

BANHOLZER, K./DIEHL, R./HEIERLİ, A./KLEIN, A./ SCHWEIGHAUSER, J., “Angeordnete Beratung”- ein neues Instrument zur Beilegung von strittigen Kinderbelangen vor Gericht, Die Praxis des Familienrechts (FamPra.ch), 2012, (s. 111-125).

BAUMANN, A., “Über die Bemessung des Streitwertes, insbesondere bei Teilungsklagen” Successio-Zeitschrift für Erbrecht, 2009, (s. 281-291).

BECKER-EBERHARD, E., “Dava Malzemesinin Taraflarca Getirilmesi İlkesinin Esasları ve Sınırları”, Medenî Usûl Hukuku Konferansı (İstanbul: 4 Mayıs 1998). Almanca’dan çeviren: M. Kâmil Yıldırım. İlkeler Işığı Altında Medenî Yargılama Hukuku. Der.: M. Kâmil Yıldırım. (İkinci basım. İstanbul: Alkım Yayınevi, 2001), s.17-42.

BELGESAY, M. R., “Aile Hayatı ve Boşanma ve Kaziyei Muhkeme İtirazı”, Ahmet Esat Arsebük Armağanı, Ankara 1958, (s. 215-269). (Kısaltma: Belgesay, Aile Hayatı ve Boşanma)

BELGESAY, M. R., “Boşanma Usûlü Muhakemesi”, Ebül’ula Mardin’e Armağan, İstanbul 1944, s. 110-131. (Kısaltma: Belgesay, Boşanma)

BERKİ, O. F., “Türk Hususi Hukuku Düvelinde Boşanma ve Ayrılık”, İÜHFM, C. 8, S: 1-2, (1942), (s. 101-189). (Kısaltma: Berki, Boşanma)

BERKİ, Ş., “Boşanma ve Ayrılık”, AÜHFD, C. XXXII, S. 1-4, 1975,            (s. 135-158). (Kısaltma: Berki, Boşanma ve Ayrılık)

BERKİ, Ş., “Türk Medenî Kanununda Evlenmede Mutlak Butlan”, C. 19,               S. 1, 1962, (s. 201-231). (Kısaltma: Berki, Butlan)

BERKİN, N., “Bericht su den Erlaeterungen über den Ehescheidungsprozess im türkischen Zivil- und Zivilprozessrecht”, Annales, İstanbul 1978,              (s. 139-152). (Kısaltma: Berkin, Ehescheidungsprozess)

BERKİN, N., Tatbikatçılara Medenî Usûl Hukuku Rehberi, İstanbul 1981.

BİLGE, N./ÖNEN, E., Medenî Yargılama Hukuku Dersleri, Ankara 1978.

BOLAYIR, N., Hukuk Yargılamasında Delillerin Toplanmasında Tarafların ve Hâkimin Rolü, İstanbul 2014. (Kısaltma: Bolayır, Delillerin Toplanması)

BOLAYIR, Nur: Medenî Usûl Hukukunda Yetki Sözleşmeleri, İstanbul, 2009. (Kısaltma: Bolayır, Yetki Sözleşmeleri)

BORAN GÜNEYSU, N., “Medenî Yargılama Hukukunda Düzelterek Onama Kararı”, TAAD, Y. 4, S. 14, Temmuz 2013, (s. 329-352). (Kısaltma: Boran Güneysu, Düzelterek Onama)

BORAN GÜNEYSU, N., Medenî Usûl Hukukunda Karar, Ankara 2014.

BRENNINGER, K., Scheidung und Scheidungsunterhalt im spanischem Recht, Dissertation, der Juristischen Fakültaet der Universitaet Regensburg, 2005, https://epub.uni-regensburg.de/10301/1/Dissertation_Konrad Brenninger.pdf, E.T., 27.11.2017.

BUCHEGGER, W./DEIXLER-HÜBNER, A./HOLZHAMMER, R., Praktisches Zivilprozessrecht I, Streitiges Verfahren, 6. Auflage, Wien 1998.

BUDAK, A. C., “Türk Hukukunda Çekişmesiz Yargı” Medenî Usûl ve İcra İflas Hukukçuları Toplantısı-IV, Ankara 2005, (s. 128-187). (Kısaltma: Budak, Çekişmesiz Yargı)

BUDAK, A. C., Aile Mahkemelerinde 6100 sayılı Yasa Uygulamaları Semineri Oturum Başkanı Konuşması, İstanbul Barosu Cumartesi Forumları, İstanbul 2013, (s. 13-15). (Kısaltma: Budak, Boşanma Davaları)

BUDAK, A. C., Medenî Usûl Hukukunda Üçüncü Kişilerin Haklarının Korunması, İstanbul 2000.  (Kısaltma: Budak, Üçüncü Kişilerin Korunması)

BUDAK, A.C./KARAASLAN, V., Medenî Usûl Hukuku, Ankara 2017.

BUDAK., A. C., “Prof. Dr. Baki Kuru’nun Nizasız Kaza İsimli Eserinden Beri Çekişmesiz Yargı Alanında Meydana Gelen Başlıca Değişiklikler”, 75. Yaş Günü için Prof. Dr. Baki Kuru Armağanı, Ankara 2004, (s. 273-306). (Kısaltma: Budak, Armağan)

BULUT, U., “Bir Yargıtay Hukuk Genel Kurulu Kararı Işığında Hükmün Kısmen Temyizi ve Kesinleşmesi, MİHDER, C. 9, S. 24, 2013/1, (s. 91-128). (Kısaltma: Bulut, Hükmün Kısmen Temyizi)

BULUT, U., Medenî Usûl Hukukunda Davaların Yığılması, Ankara 2017. (Kısaltma: Bulut, Davaların Yığılması)

BUMILLER, U./HARDES D./SCHWAMP, W., FamFG, Gesetz über das Verfahren in Familiensachen und in den Angelegenheiten der freiwilligen Gerichtsbarkeit, 11. Auflage, München 2015.

BURCUOĞLU, H., “4721 Sayılı Türk Medenî Kanunu’nun 181. Maddesinin 2. Fıkrası İle İlgili Bazı Gözlemler” Prof. Dr. Ergon A. Çetingil ve Prof. Dr. Rayegân Kender’e 50. Birlikte Çalışma yılı Armağanı, İstanbul 2007, (s. 381-391). (Kısaltma: Burcuoğlu, Gözlemler)

BURCUOĞLU, H., “Alman Hukukunda Yeni Boşanma Sistemi ve Bu Sistem Işığında Türk Boşanma Hukukuna İlişkin Bazı Öneriler”, İÜHFM,  C. 48, S. 1-4, Y. 1982-1983, (s. 113-140). (Kısaltma: Burcuoğlu, Öneriler)

BURCUOĞLU, H., “Evlilik Birliğinin Temelinden Sarsılması, Boşanma Davasında Talep Edilen Maddî, Manevi Tazminat ve Aile Mahkemelerinin Görev Alanı Konularında Somut Kararlardan Hareketle Yapılması Zorunlu Görülen Bazı Gözlemler” Prof. Dr. Rona Serozan’a Armağan   C., I, İstanbul 2010, (s. 593-610).

BURGENER, P. E., “Die Offizialmaxime”, ZWR 1969, (s. 427-435).

BÜCHLER, A., “Das Scheidungsverfahren in rechtsvergleichender Sicht”, (s. 19-43), Herausgeber: WETTERLİ, R., Auf dem Weg zum Familiengericht, Bern 2014. (Kısaltma: Büchler, Scheidungsverfahren)

BÜCHLER, A., “Family Law in Switzerland: Recent Reforms and Future Issues: An Overview”, European Journal of Law Reform, V. 3, N. 3, 2001, (s. 275-296). (Kısaltma: Büchler, Family Law in Switzerland)

CANSEL, E.,   “Boşanmanın Dayandığı Hukukî Esaslar”, AÜHF 50. Yıl Armağanı, Ankara 1977, (s. 67-111).  (Kısaltma: Cansel, Boşanma)

ÇEKER, Ö., İsviçre ve Türk Hukuklarında Anlaşmalı Boşanma ve Fiili Ayrılık Sebebiyle Boşanma, Hukuk Araştırmaları Dergisi, Nisan 2015, Kazancı, http://www.kazanci.com/kho2/hebb/giris.htm, Erişim tarihi, 3.10.2015.

ÇİFTÇİ, P., “Boşanma Sisteminin Yargılamada Doğurduğu Temel Hak İhlalleri ve İspat Sorunları”, Prof. Dr. Hakan Pekcanıtez’e Armağan C. II, DEÜHFD, C. 16, Özel Sayı 2014, (s. 1741-1821). (Kısaltma: Çiftçi, Boşanma)

DEMİR, Ş., “Arabuluculuk İle Aile İçi Şiddet ve Uzlaşmaya Tabi Suçların İlişkisi”, ABD, 2014/2, (s. 215-228).

DEMİRCİOĞLU, H. R., “Aile Hukuku Uyuşmazlıkları Bakımından 6325 Sayılı Hukuk Uyuşmazlıklarında Arabuluculuk Kanunu’nun Uygulanabilirliği”, TAAD, Y. 6, S. 23, Ekim 2015, (s. 45-84).

DEREN YILDIRIM, N., “Aile Mahkemelerinin Görevi ve Uygulamaları”, Prof. Dr. Zahit İmre’ye Armağan, İstanbul 2009, (s. 245-260). (Kısaltma: Deren Yıldırım, Aile Mahkemeleri)

DEREN YILDIRIM, N., “Hâkimle Tarafların İşbirliği İlkesi ve Yarattığı İdeolojik Çağrışımlar”, Prof. Dr. Baki Kuru’ya Armağan, Ankara 2004, (s. 817-832) (Kısaltma: Deren Yıldırım, İşbirliği İlkesi)

DEREN YILDIRIM, N., Türk, İsviçre ve Alman Medenî Usûl Hukukunda Kesin Hükmün Subjektif Sınırları, İstanbul 1996. (Kısaltma: Deren Yıldırım, Kesin Hüküm)

DOĞANAY, İ., “Boşanma ve Ayrılık Davası Açabilmek İçin Mutlaka Sulh Teşebbüsünde Bulunmuş Olmak Şart mıdır?” Adalet Dergisi, S. 10, 1946, (s. 1101-1109).

DOLGE, A.,/INFANGER, D., Schlichtungsverfahren nach Schweizerischer Zivilprozessordnung, Zürich 2012.

EGGER, A., İsviçre Medenî Kanunu Şerhi, II. Cilt Aile Hukuku, Çev. Tahir Çağa, İstanbul 1943.

ELÇİN GRASSINGER, G., “Çocuğun Menfaati Gereği Görüşünün Alınması Gereken Durumlar”, Prof. Dr. Rona Serozan’a Armağan, C., I, İstanbul 2010, (s. 823-846). (Grassinger, Çocuğun Menfaati)

ELÇİN GRASSINGER, G., Türk Medenî Kanununda Yer Alan Velayet Hükümleri Kapsamında Küçüğün Kişi Varlığının Korunması İçin Alınacak Tedbirler, İstanbul 2009. (Kısaltma: Grassinger, Velayet Hükümleri)

ERCAN, İ., “Aile Mahkemesinde Uyuşmazlıkların Sulh Yoluyla Çözümlenmesi”, Prof. Dr. Yavuz Alangoya İçin Armağan, İstanbul 2007, (s. 63-102). (Kısaltma: Ercan, Sulh)

ERCAN, İ., “Boşanma Davalarında Geçerli Olan Yargılama İlkeleri”, Medenî Usûl ve İcra İflas Hukukçuları Toplantısı-XII, HMK Çerçevesinde Yargılamaya Hâkim Olan İlkeler, SDÜHFD, MİHBİR Özel Sayısı, C. 4, S. 2, Y. 2014, (s. 249-269). (Kısaltma: Ercan, Boşanma)

ERCAN, İ., “Einige Überlegungen Hinsichtlich der Kostenentscheidung im Scheidungsverfahren”, SÜHFD, C. 21, S. 1, Y. 2013, (s. 265-276).             (Kısaltma: Ercan, Kostenentscheidun)

ERCAN, İ., Avukatlar ve Hâkimler İçin Medenî Usûl Hukuku, İstanbul 2011. 

ERCAN, İ., Richter und Parteien im Scheidungsverfahren, Eine rechtvergleichende Studie zum deutschen, schweizerischenund türkischen Recht, München 2000. (Kısaltma: Ercan, Scheidungsverfahren).

ERDÖNMEZ, G., “Hukuk Muhakemeleri Kanunu’na Göre Delillerin Gösterilmesi ve İbrazı”, İBD, C. 87, S. 5, Y. 2013, (s. 16-53). (Kısaltma: Erdönmez, Delillerin Gösterilmesi)

ERDÖNMEZ, G., Medenî Usûl Hukukunda Belgelerin İbrazı Mecburiyeti, 2. Baskı, İstanbul 2014.

ERİŞİR, E., Geçici Hukukî Korumanın Temelleri ve İhtiyati Tedbir Türleri, İstanbul 2013. (Kısaltma: Erişir, Geçici Hukukî Koruma)

ERİŞİR, E., Medenî Usûl Hukukunda Taraf Ehliyeti, İzmir 2007. (Kısaltma: Erişir, Taraf Ehliyeti)

ERMENEK, İ., Medenî Usûl Hukukunda Davaların Birleştirilmesi ve Ayrılması, Ankara 2014.

ERMENEK, İ., Medenî Usûl Hukukunda Davayı Kabul, Ankara 2009.

EROL, Y., “Akıl Hastalığına Dayalı Boşanma”, Selçuk Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi (SÜHFD), C. 19, S. 1, Y. 2011, (s. 119-149).

ERTANHAN, M., Medenî Yargılama Hukukunda Tanık ve Tanıklık, Ankara 2005.

FANKHAUSER, R., “Aile Krizinde Çocuğun Hakları”, Çev. Bilge Öztan, ABD, Y. 65, S. 4, 2007, (s. 99-106).

FANKHAUSER, R., “Das Scheidungsverfahren nach neuer ZPO”, FamPra.ch, 2010, (s. 753-784). (Kısaltma: Fankhauser, Scheidungsverfahren)

FASCHING, W. H., Kommentar zu den Zivilprozessgesetzen, Heruasgegeben von Fasching, H. W. und Konency, A., 3. Band, 2. Auflage, Wien 2004.

FASCHING, W. H., Zivilprozessrecht, Wien 1990.

FEIL, E./KROISENBRUNNER E., Zivilprozessordnung, Wien 2003.

FEYZİOĞLU, F. N., Aile Hukuku Dersleri, İstanbul 1971.

FEYZİOĞLU, M., Ceza Muhakemesinde İspatın Ölçütü Olarak Vicdani Kanaat, 2. Baskı, İstanbul 2015. (Kısaltma: Feyzioğlu, Vicdani Kanaat)

GENÇCAN, Ö. U., “Boşanma Davaları”, Aile Mahkemelerinde 6100 sayılı Yasa Uygulamaları, İstanbul Barosu Cumartesi Forumları, İstanbul 2013, (s. 15-42). (Kısaltma: Gençcan, Boşanma Davaları)

GENÇCAN, Ö. U., “Boşanma Davalarında Delillerin Değerlendirilmesi Sorunu”, Prof. Dr. Fırat Öztan’a Armağan, C. I, Ankara 2010, (s. 1017-1039). (Kısaltma: Gençcan, Delillerin Değerlendirilmesi)

GENÇCAN, Ö. U., 6100 Sayılı HMK Hükümlerine Göre Boşanma Usûl Hukuku, Ankara 2016. (Kısaltma: Gençcan, Boşanma Usûl)

GENÇCAN, Ö. U., Boşanma Tazminat ve Nafaka Hukuku, Ankara 2013. (Kısaltma: Gençcan, Boşanma)

GILLES, P., “Yargı Faaliyetinde Kişiliğin ve Kişilik Alanının Korunması”, Çev. Hakan Pekcanıtez, Prof. Dr. Hakan Pekcanıtez, Makaleler C. I, İstanbul 2016, (s. 293-318).  (Kısaltma: Gilles, Kişiliğin Korunması)

GÖKSU, M., “Hukuk Yargılamasında Vakıa ve Hukuk”, Haluk Konuralp Anısına Armağan, C. I, Ankara 2009, (s. 323-350). (Kısaltma: Göksu, Vakıa ve Hukuk)

GÖKSU, M., Hukuk Yargılamasında Elektronik Delil, Ankara 2011.

GÖKSU, T., “Das Rechtsbegehren der Erbteilungsklage”, Kaleidoskop des Familien- und Erbrechts Liber amicarum für Alexandra Rumo-Jungo, Hrsgb. Paul Eitel/Alexandra Zeiter, Zürich 2014, (s. 127-147). (Kısaltma: Göksu, Erbteilungsklage)

GÖKTÜRK, Ü., Evlenmenin İptali, YL Tezi, Konya 2008.

GÖRGEÇ, B., Türk Medenî Kanununda Velayet Hükümleri ve Özellikle Çocuğun Korunması, YL Tezi, İstanbul 2011.

GÖRGÜN, L. Ş., Medenî Usûl Hukuku, 5. Baskı, Ankara 2016.

GÖRGÜN, L. Ş./BÖRÜ, L./TORAMAN, B./KODAKOĞLU, M., Medenî Usûl Hukuku, 6. Baskı, Ankara 2017.

GÖTZ, I./BRUDERMÜLLER, G., “Das Neue Familienverfahrensrecht”, FamPra.ch-Die Praxis des Familienrechts, Hrsg. Inneborg Schwenzer/Andrea Büchler/Michelle Cottier, Bern 2010, (s. 831-851).

GROB-ANDERMACHER, B./WALDER-RICHLI, H. U., Zivilprozessrecht Nach de Gesetzen des Bundes und des Kanton Zürich unter Berücksichtigung weiterer kantonalen Zivilprozessordnungen und der Schweizerischen Zivilprozessordnung vom 19. Dezember 2008 sowie unter Einschluss internationaler Aspekte, 5. Auflage, Zürich 2009.

GRONER, R., Beweisrecht-Beweise und Beweisverfahren im Zivil- und Strefrecht, Bern 2011.

GÜMÜŞ, M. A., Türk Medenî Hukukunda Kayyımlık, İstanbul 2006.               (Kısaltma: Gümüş, Kayyımlık)

GÜMÜŞ, M., A., “Türk Hukukunda Yasal Mal Rejimi Olan Edinilmiş Mallara Katılma Rejimi Çerçevesinde Boşanma Davası; İştirak Nafakası; “Maddî Tazminat ve/veya Yoksulluk Nafakası” ve/veya Manevi Tazminat Talepleri ile Mal Rejiminin Tasfiyesi Talebi Arasındaki İlişki”, AÜEHFD, C. IX, S. 3-4, 2005, (s. 383-401).  (Kısaltma: Gümüş, Mal Rejimi)

GÜRDOĞAN, B., “Boşanma Davalarına İlişkin Usûl Hükümleri”, AÜHF 50. Yıl Armağanı, Ankara 1977, s. 205-218. (Kısaltma: Gürdoğan, Boşanma) 

GÜRDOĞAN, B., Medenî Usûl Hukukunda Kesin Hüküm İtirazı, Ankara 1960. (Kısaltma: Gürdoğan, Kesin Hüküm)

GÜRSOY, K. T., “Eşlerin Anlaşması Suretiyle Boşanma”, AÜHF 50. Yıl Armağanı, Ankara 1977, (s. 127-163). 

GÜRZUMAR, A., Die Rolle des Richters im Ehescheidungsprozess in der Schweiz und in der Türkei, Diss. Freiburg/Ankara 1991.

HANAĞASI, E., Davada Menfaat, Ankara 2009. (Kısaltma: Hanağası, Menfaat)

HATEMİ, H./KALKAN ÖZTÜRK, B., Aile Hukuku, 3. Bası, İstanbul 2014. 

HATEMİ, H./SEROZAN, R., Aile Hukuku, İstanbul 1993.

HAUSHEER, H., “Yeni İsviçre Boşanma Hukukunun Önemli Yenilikleri”, Çev.: Ali Çivi ve Denise Unkan, İsviçre Medenî Kanunu ve Borçlar Kanunu’nun Alınışının 80. Yılı Sempozyumu, 28 Nisan 2006, Ed.: Ali Çivi, İstanbul 2007, (s. 29-52). (Kısaltma: Hausheer, Yeni İsviçre Boşanma Hukuku)

HAUSHEER, H./WALTER, H. P., Berner Kommentar ZPO, Band II: Art. 150-352, Bern 2012. (Kısaltma: Hausheer/Walter, Berner Kommentar, ZPO)

HAUSHEER, H./WALTER, H. P., Berner Kommentar, ZPO, Schweizerische Zivilprozessordnung, Band I: Art. 1-149 ZPO; Band II: Art. 150-352 ZPO und Art. 400-406 ZPO, Bern, 2012. (Kısaltma: Berner Kommentar, ZPO)

HEGNAUER, C./BREITSCHMID, P., Grundriss des Eherechts, 4. Auflage, Bern 2000.

HOLZHAUER, H., “Gerichtsöffentlichkeit in Scheidungsrecht? Es gibt keine berechtigte Neuiger bem Streit um’s Geld”, ZRP 2001, (s. 87-90). (Kısaltma: Holzhauer, Gerichtsöffentlichkeit)

ILDIR, G., Alternatif Uyuşmazlık Çözümü Medenî Yargıya Alternatif Yöntemler, Ankara 2003.

İMAMOĞLU, H., “Çocuğun Kişiliğinin Ana ve Babaya Karşı Korunması, AÜHFD, C. 54, S. 2, Y. 2005, (s. 183-218).

JOHANNSEN, K. H./HENRICH, D., Familienrecht Kommentar, 6. Auflage, München 2015 (Kısaltma: Johannsen/Henrich, FamFG).

JOHANNSEN, K. H./HENRICH, D., Familienrecht Kommentar, München 2010 (Kısaltma: Johannsen/Henrich, FamFG).

JOSI, C., “Rechtsmittel des urteilsfaehigen Kindes gegen Enscheide in eherechtlichen Verfahren auch ohne Vertretung?”, FamPra-Die Praxis des Familienrechts, 2012, (s. 519-537).

KALE, S., Medenî Yargılamada Taraf Ehliyeti, İstanbul 2010.

KARAMERCAN, F., Dava ve Cevap Dilekçesinin Unsurları-Somutlaştırma Yükü, Ankara 2016.

KARSLI, A., Medenî Muhakeme Hukuku, 3. Baskı, İstanbul 2012. (Kısaltma: Karslı, Muhakeme)

KARTAL, Ü., “Boşanma Yargılamasında Re’sen Araştırma İlkesi ile İddianın ve Savunmanın Genişletilmesi Yasağı”, THD, C. 9, S. 95, Temmuz 2014, (s. 14-20).

KAVAS, A., “Alman Usûl Hukukunda Uyuşmazlıkların Mahkeme Dışı Çözüm Yolları ve Mediation”, İÜHFM, C. LXVIII, S. 1-2, 2010, (s. 197-218).

KAYA, C./AKCAN, R., “Medenî ve İdari Yargıda İddia ve Savunmanın Genişletilmesi veya Değiştirilmesi Yasağı”, İÜHFM, C. LXVII, S. 1-2, Y. 2009, (s. 123-142).

KEIDEL, T., Gesetz über das Verfahren in Familiensachen und in den Angelegenheiten der freiwilligen Gerichtsbarkeit, Kommentar, 18. Auflage, München 2014. (Kısaltma: Keidel/Bearbeiter, FamFG).

KEKEÇ, E. K., Arabuluculuk Yoluyla Uyuşmazlıkların Çözümünde Temel Aşamalar ve Taktikler, 2. Baskı, Ankara 2014. 

KEMPER, R./SCHREIBER, K., Familien-verfahrensrecht, Handkommentar, 3. Auflage, Nomos 2015. (Kısaltma: Kemper/Schreiber, FamFG)

KILIÇOĞLU, A., “Boşanma İle İlgili Olarak Medenî Kanunumuzda Yapılan Son Değişiklikler”, ABD, 1983/3, S. 381-389. (Kısaltma: Kılıçoğlu, Değişiklikler)

KILIÇOĞLU, A., Aile Hukuku, Ankara 2015. (Kısaltma: Kılıçoğlu, Aile Hukuku)

KILIÇOĞLU, Ahmet: Medenî Kanunumuzun Aile-Miras-Eşya Hukukuna Getirdiği Yenilikler, Ankara 2003. (Kısaltma: Kılıçoğlu, Yenilikler)

KILIÇOĞLU, E., Medenî Yargılamada Hukuka Aykırı Yoldan Elde Edilmiş Delillerin Kullanılması, Yayınlanmamış Doktora Tezi, İstanbul 2011.

KILINÇ, A., Medenî Usûl Hukukunda Adlî Yardım, Ankara 2013.

KIRBAŞ, Ö., Türk Hukukunda Eşlerin Anlaşmasına Dayanan Boşanma (Yayınlanmamış YL Tezi), İstanbul 1994.

KIRTILOĞLU, S., Medenî Yargılama Hukukunda Değişiklik Davası, Ankara 2014.

KIYAK, E., Türk Hukuk Muhakemesinde Davanın Açılmasının Usûl Hukukuna İlişkin Sonuçları, Ankara 2014.

KLAUSER, A./KODEK, E. G., JN-ZPO, Österreichisches und Europaeisches Zivilprozessrecht, 16. Auflage, Wien 2006.

KLOPFER, R., “Die Einheit des Scheidungsurteils –ein überholter Grundsatz”, SJZ, 111/2015, (s. 493-496).

KOCABAŞ, G., “Evlilik Sonrası Dayanışma İlkesi ve Bu İlkenin Sınırı Olarak Clean Break İlkesi Doğrultusundaki Yoksulluk Nafakasını Belirleyici Ölçütler”, MÜHF-HAD, C. 19, S.1, (s. 357-391).

KOCAYUSUFPAŞAOĞLU, N., “Medenî Kanunun 3444 Sayılı Kanun’la Değiştirilmiş 134. Maddesinin 3. ve 4. Fıkraları Çerçevesinde Açılan Boşanma Davalarında Hâkim Ayrılığa Hükmedebilir mi?”, Prof. Dr. İ. E. Postacıoğlu’na Armağan, İstanbul 1990, (s. 113-121). 

KONURALP, H., Medenî Usûl Hukukunda Yazılı Delil Başlangıcı, 2. Tıpkıbasım, Ankara 2009.

KOZIOL, H./WELSER, R., Bürgerliches Recht, 12. Auflage, Wien 2002.

KÖPRÜLÜ, B., Medenî Hukuk Genel Prensipler, Kişinin Hukuku, Aile Hukuku, 1-3. Kitaplar, İstanbul 1971.

KUNZ, O. M./HOFFMANN-NOWOTNY, H./STAUBER, D., ZPO-Rechtsmittel, Berufung und Beschwerde Kommentar, Basel 2013.

KURT KONCA, N., “Medenî Usûl Hukukunda Aleniyet İlkesinin Sınırlandırılması”, Medenî Usûl ve İcra İflas Hukukçuları Toplantısı-XII, HMK Çerçevesinde Yargılamaya Hâkim Olan İlkeler, SDÜHFD, MİHBİR Özel Sayısı, C. 4, S. 2, Y. 2014, (s. 65-96). (Kısaltma: Kurt Konca, Tebliğ)

KURT KONCA, N., Medenî Usûl Hukukunda Aleniyet İlkesi, Ankara 2009. (Kısaltma: Kurt Konca, Aleniyet)

KURT, N., “Medenî Yargılama Hukukunda Doğrudan Doğruyalık İlkesi”, Prof. Dr. Bilge Öztan’a Armağan, Ankara 2008, (s. 599-625). (Kısaltma: Kurt, Doğrudan Doğruyalık)

KURU, B., Hukuk Muhakemeleri Usûlü, C. I, Altıncı Bası, İstanbul 2001.(Kısaltma: Kuru, Hukuk Muhakemeleri, C. I)

KURU, B., İstinaf Sistemine Göre Yazılmış Medenî Usûl Hukuku, İstanbul 2016. (Kısaltma: Kuru, Usûl)

KURU, B., Medenî Usûl Hukuku Ders Kitabı, İstanbul 2015. (Kısaltma: Kuru, Ders Kitabı)

KURU, B., Nizasız Kaza, Ankara 1961.

KURU, B./ARSLAN, R./YILMAZ, E., Medenî Usûl Hukuku Ders Kitabı, Ankara 2013.

KURU, B./BUDAK, A.C., Tespit Davaları, 2. Bası, İstanbul 2010.

KÜÇÜKAYDIN, E. A., “Karşı Dava”, TBB Dergisi, S. 123, Y. 2016,             (s. 209-258).

KWASCHIK, A., Die Parteivernehmung und der Grundsatz der Waffengleichheit im Zivilprozess, 2004 Tübingen.

LIENHARD, A.,/MORDASINI-ROHNER C. M., “Gerichtliche Fragephlicht und Untersuchungsmaxime” AJP 2015, (s. 1635-1642). 

LIPP, V., “Öffentlichkeit der mündlichen Verhandlung un der Entscheidungsverkündung?”, FPR, 2011, (s. 37-40). 

MAURER, M., Der Vergleichsvertrag, ZStP-Zürcher Studien zum Privatrecht/Nr. 255, Zürich 2013.

MERİÇ, N., “Hâkimin Davayı Aydınlatma Yükümlülüğü”, Prof. Dr. Bilge Umar’a Armağan, DEÜHFD, C. 11, 2009, (s. 377-424). (Kısaltma: Meriç, Aydınlatma Yükümlülüğü)

MERİÇ, N., Medenî Yargılama Hukukunda Tasarruf İlkesi, Ankara 2011. (Kısaltma: Meriç, Tasarruf İlkesi)

 

 

MORDASINI-ROHNER, C. M., “Gerichtliche Fragepfhlicht und Untersuchungsmaxime in familienrechtlichen Verfahren”, recht-Zeitschrift für juristiche Weiterbildung und Praxis, 2014, (s. 16-26). (Kısaltma: Mordasini-Rohner, Fragepfhlicht)

MORDASINI-ROHNER, C. M., Gerichtliche Fragepfhlicht und Untersuchungsmaxime nach der Schweizerischen Zivilprozessordnung, Basel 2013. (Kısaltma: Mordasini-Rohner, Fragepfhlicht und Untersuchungsmaxime)

MORTAŞ, S., “Evlilik Birliğinin Sarsılması Hukuksal Nedenine Dayalı Boşanmada Güven Sarsıcı Davranış Postülası”, Kocaeli Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, C. 6, S. 12, Temmuz 2015, (s. 155-201).

MUSIELAK, H. J./BORTH, H., Familiengerichtliche Verfahren, München 2013. (Kısaltma: Musielak/Borth, FamFG)

MUŞUL, T., Medenî Usûl Hukuku, 3. Baskı, Ankara 2012.

MUŞUL, T., Medenî Usûl Hukukunda Terdit İlişkileri, 2. Baskı (Tıpkı Basım), Ankara 2009. (Kısaltma: Muşul, Terdit İlişkileri)

NAMLI, M., Türk ve Fransız Hukukunda İsticvap ve Tarafların Dinlenmesi, YL Tezi, İstanbul 2007.

OBERHAMMER, P./DOMEJ, T./HAAS, U., Kurz Kommentar, Schweizerische Zivilprozessordnung, Basel, 2014. (Kısaltma: Oberhammer/    Domej/Haas, ZPO)

OEHLER, A., “Sachverhaltermittlung und Beweis im Scheidungsprozess”, Hrsgb. Annette Dolge, Substanttiieren und Beweisen Praktische Probleme, Schriften des Praxisinstituts für Zivilprozess und Zwangsvollstreckung (PraxiZ), Band/Nr. 3, 2013, (s.91-116).

OKTAY ÖZDEMİR, S., “2002 Tarihli Türk Medenî Kanunu Ne Kadar Yenidir?”, İsviçre Medenî Kanunu ve Borçlar Kanunu’nun Alınışının 80. Yılı Sempozyumu, 28 Nisan 2006, Ed.: Ali Çivi, İstanbul 2007, (s. 53-65).

ÖNEN, E., İnşai Dava, Ankara 1981. (Kısaltma: Önen, İnşai Dava)

ÖNEN, E., Medenî Yargılama Hukukunda Sulh, Ankara 1972. (Kısaltma: Önen, Sulh)

ÖZBAY, İ., “Türk Hukukunda Çocuk Teslimi ve Çocukla Kişisel İlişki Kurulmasına İlişkin İlâmların İcrası Hakkındaki Sorunlar ve Çözüm Önerileri”, TNBHD, Y. 4, S. 2, Ankara 2017, (s. 31-110), (Kısaltma: Özbay, Çocuk Teslimi)

 

 

ÖZBEK, M., “Anayasal Hak ve Hürriyetler İle Yargılamaya Hâkim Olan İlkeler Işığında Arabuluculuk”, Medenî Usûl ve İcra İflas Hukukçuları Toplantısı-IX, Hukuk Uyuşmazlıklarında Arabuluculuk, Ankara 15-16 Ekim 2010, Ankara 2012, (s. 107-154).

ÖZBEK, M., “Avrupa Konseyi Bakanlar Komitesinin Aile Arabuluculuğu Konulu Tavsiye Kararı, DEÜHFD, C. 7, S. 2, 2005, (s. 71-201). (Kısaltma: Özbek, Aile Arabuluculuğu)

ÖZBEK, M., Alternatif Uyuşmazlık Çözümü, 3. Baskı, Ankara 2013.

ÖZDEMİR, Nevzat: Türk-İsviçre Hukukunda Anlaşmalı Boşanma, İstanbul 2003.

ÖZEKES, M., “Çekişmesiz Yargıda İlgililerin Kanun Yoluna Başvuru Hakkı”, Prof. Dr. Bilge Öztan’a Armağan, Ankara 2008, (s. 685-691). (Kısaltma: Özekes, Çekişmesiz Yargı)

ÖZEKES, M., “Dava Dilekçesinde Hukukî Sebep Bildirmek Zorunludur”, Halûk Konuralp Anısına Armağan, Ankara 2009, (s. 745-781). (Kısaltma: Özekes, Hukukî Sebep)

ÖZEKES, M., “HMK Bakımından Dava Dilekçesinde Eksiklik Hâlinde Yapılması Gereken İşlemler”, Prof. Dr. Hakan Pekcanıtez’e Armağan, DEÜHFD, C. 16, Özel Sayı 2014, (s. 263-300). (Kısaltma: Özekes, Dava Dilekçesinde Eksiklik)

ÖZEKES, M., Medenî Usûl Hukukunda Hukukî Dinlenilme Hakkı, Ankara 2003. (Kısaltma: Özekes, Hukukî Dinlenilme hakkı)

ÖZER TAŞKIN, Ö., Velayette Çocuğun Yüksek Yararı İlkesi, YL Tezi, Eskişehir 2006.

ÖZKAYA FERENDECİ, H. Ö., “Kesin Hükmün Zaman İtibariyle Sınırları”, Prof. Dr. Yavuz Alangoya İçin Armağan, İstanbul 2007, (s. 183-195).

ÖZMUMCU, S., “Türk Hukukunda Yargıtay Kararları Işığında Re’sen Araştırma İlkesi”, Medenî Usûl ve İcra İflas Hukukçuları Toplantısı-XII, HMK Çerçevesinde Yargılamaya Hâkim Olan İlkeler, SDÜHFD, MİHBİR Özel Sayısı, C. 4, S. 2, Y. 2014, (s. 145-171). (Kısaltma: Özmumcu, Re’sen Araştırma)

ÖZMUMCU, S., Uzak Doğu’da Arabuluculuk Anlayışı İle Türk Hukuk Sisteminde Arabuluculuk Kurumuna Genel Bakış, İstanbul 2013. (Kısaltma: Özmumcu, Arabuluculuk)

ÖZTAN, B.  “3444 Sayılı Kanun’la Getirilen Değişiklikten Sonra Medenî Kanunun 134. Maddesi” Prof. Dr. Haluk Tandoğan’ın Hatırasına Armağan, Ankara 1990, (s. 111-137). (Kısaltma: Öztan, 3444 Sayılı Kanun’la Getirilen Değişiklik)

ÖZTAN, B., Aile Hukuku, 6. Bası, Ankara 2015. (Kısaltma: Öztan, Aile Hukuku).

ÖZTÜRK, A., Aile Hukukunda Ayrılık, Ankara 2015.

ÖZTÜRK, E., Medenî Usûl Hukukunda İlk İtirazlar, Ankara 2014. (Kısaltma: Öztürk, İlk İtirazlar)

ÖZUĞUR, A. İ., Boşanma, Ayrılık ve Evlenmenin İptali davaları, 5. Baskı, Ankara 2013.

PEKCANITEZ, H., “Bekletici Sorun (Meselei Müstehire)”, Prof. Dr. Hakan Pekcanıtez, Makaleler C. I, İstanbul 2016, (s. 1-32). (Kısaltma: Pekcanıtez, Bekletici Sorun)

PEKCANITEZ, H., “Hukukî Dinlenilme Hakkı”, Prof. Dr. Seyfullah Edis’e Armağan, İzmir 2000, (s. 753-791). (Kısaltma: Pekcanıtez, Hukukî Dinlenilme Hakkı)

PEKCANITEZ, H., “Medenî Usûl Hukukunda Aleniyet İlkesi”, Prof. Dr. Hakan Pekcanıtez, Makaleler C. I, İstanbul 2016, (s. 561-590). (Kısaltma: Pekcanıtez, Aleniyet)

PEKCANITEZ, H., “Medenî Usûl Hukukunda Görev Kurallarının Zaman İtibariyle Uygulanması”, Prof. Dr. Hakan Pekcanıtez, Makaleler C. II, İstanbul 2016, (s. 153-189). (Kısaltma: Pekcanıtez, Görev Kuralları)

PEKCANITEZ, H., “Medenî Usûl Hukukunda Hukuka Aykırı Yollardan Elde Edilen Delillerin Değerlendirilmesi”, Haluk Konuralp Anısına Armağan, C. I, Ankara 2009, (s. 789-850). (Kısaltma: Pekcanıtez, Hukuka Aykırı Yollardan Elde Edilen Deliller)

PEKCANITEZ, H., Medenî Usûl Hukukunda Fer’i Müdahale, Ankara 1992.

PEKCANITEZ, H., Pekcanıtez Usûl Medenî Usûl Hukuku, Editörler: Hakan PEKCANITEZ, Muhammet ÖZEKES, Mine AKKAN, Hülya TAŞ KORKMAZ, 15. Bası, İstanbul 2017.

PEKCANITEZ, H./ATALAY, O./ÖZEKES, M., Medenî Usûl Hukuku, 14. Bası, Ankara 2013.

PETEK, H., “Medenî Usûl Hukukuna Hâkim Olan İlkeler Işığında Boşanma Davaları”, İzmir Barosu Dergisi, Y. 65, S. 3, TEMMUZ 2000, (s. 11-54).

POSTACIOĞLU, İ. E., Medenî Usûl Hukuku Dersleri, Altıncı Bası, İstanbul 1975. (Kısaltma: Postacıoğlu, Usûl)

POSTACIOĞLU, İ. E., Türk Medenî Kanununun İsviçre’den İktibası ve Bugünkü Türk Tadil Tasarısı Müşahedeler ve Temenniler, Postacıoğlu, İ. E., Makaleler ve Karar İncelemeleri, İstanbul 2011, (s. 715-742). (Kısaltma: Postacıoğlu, Tadil Tasarısı)

 

RAUSCHER, T./KRUGER, W., Münchener Kommentar zum FamFG, Gesetz über das Verfahren in Familiensachen und in den Angelegenheiten der freiwilligen Gerichtsbarkeit (FamFG), 2. Auflage, München 2013. (Kısaltma: Münchener Kommentar, FamFG).

RAUSCHER, T./KRUGER, W., Zivilprozessordnung mit Gerichtsverfassungsgesetz und Nebengesetzen, 4. Auflage, München 2013. (Kısaltma: Münchener Kommentar, ZPO).

RECHBERGER, W. H./SIMOTTA, D. A., Grundriss des österreichischen Zivilprozessrecht, 8. Auflage, Wien 2010.

REISINGER, A., Scheidungsverfahren im Rechtvergleich Mit Ausgewaehlten Europaeischen Laendern, Diplomarbeit zur Erlangung des akademischen Grades Magistra der Rechtswiisenschaften im Diplomstudium Rechtswissenschaftten, Johansen Kepler Universitaet Linz, 2016. http://epub.jku.at/download/pdf/1413317, E.T. 2.3.2017.

ROTH, M./REITH, C., “When The Common Journey Comes to an End-Getting Divorced in Austria”, Prof. Dr. Hakan Pekcanıtez’e Armağan           C. I, DEÜHFD, C. 16, Özel Sayı 2014, (s. 345-367).

RUMO-JUNGO, A., “Die Anhörung des Kindes unter besonderer Berücksichtigung verfahrensrechtlicher Fragen”, Aktuelle Juristische Praxis (AJP), 1999, (s. 1578-1593).

RÜZGARESEN, C., Medenî Muhakeme Hukukunda Usûl Ekonomisi İlkesi, Ankara 2013.

SAENGER, I., Zivilprozessordnung, FamFG, Europaeisches Verfahrensrecht, Handkommentar, 5. Auflage, Nomos. 

SAYMEN, F. H., Kat’ileşmeyen Boşanmaya Ölümün Tesiri, Mirasçılık Sıfatı, İÜHFM, C. XIII, Y. 1947, (s. 359-365).

SCHWAB, D., Familienrecht, 14. Auflage, München 2006.

SCHWAB, K. H., “İhtilaf Konusu (Müddeabbih) Hakkındaki Doktrinin Durumu”, Çev. Yavuz Alangoya, İÜHFM, C. 33, S. 3-4, 1967, (s. 288-303). (Kısaltma: Schwab, İhtilafın Konusu)

SCHWEIGHAUSER, J., Die Vertretung der Kindesinteressen im Scheidungsverfahren-Anwalt des Kindes, Basel-Genf-München 1998.

SCHWENZER, I., FamKom-Scheidung, Band II: Anhaenge, 2. Auflage, Bern 2011.

SCHWENZER, I., Ten Years Divorce Reform in Switzerland”, The International Survey of Family Law, 2011 Edition, Ed. Bill Atkin, (s. 397-408). (Kısaltma: Schwenzer, Divorce Reform)

SEILER, B., “Der Erbrechtprozess unter der neuen ZPO-ausgewaehlte Aspekte”, Recht- Zeitschrift für Juristische Weiterbildung und Praxis, H. 5, 2014, (s. 197-209). (Kısaltma: Seiler, Erbrechtprozess)

SEILER, B., Die Berufung Nach ZPO, Zürich, Basel, Genf 2013. (Kısaltma: Seiler, Berufung)

SERDAR, İ., “Kişisel İlişki Kurma Hakkı”, DEÜHFD, C. 9, Özel Sayı, 2007, (s. 739-781).

SİRMEN, L./KOÇHİSARLIOĞLU, C./TANRIVER, S./SÜRAL, N./ TERCAN, E., “Karşılaştırmalı Hukukta Aile Mahkemeleri ve Türkiye’de Aile Mahkemelerinin Kurulmasında Yararlanılabilecek Bir Model”, KAMU-İŞ-İş Hukuku ve İktisat Dergisi, C. 5, S. 3, Nisan 2000, (s. 1-32). 

SOGO, M., Gestaltungsklagen und Gestaltungsurteile des materiellen Recht und ihre Auswirkungen auf das Verfahren, Zürich 2007.

SOLAK, Ö. E., Boşanmanın Çocuklar Bakımından Hukukî Sonuçları, YL Tezi, Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Özel Hukuk Anabilim Dalı, Eylül 2014, Ankara.

SOY, A., Türk Medenî Yargılama Hukukunda Sulh, Ankara 2017.

SPÜHLER, K., Berner Kommentar, Das Familienrecht, 1. Abteilung, 1. Teilband, Ehescheidung, Bern, 1980. (Kısaltma: Spühler, Berner Kommnetar (1980))

SPÜHLER, K., Berner Kommentar, Das Familienrecht, 1. Abteilung, 1. Teilband, Ehescheidung, Bern, 1991. (Kısaltma: Spühler, Berner Kommnetar (1991))

SPÜHLER, K./DOLGE, A./GEHRI, M., Schweizerisches Zivilprozessrecht, 9. Auflgae, Bern 2010.

SPÜHLER, K./SCHÜTT, T., “Neues Scheidungsverfahrensrecht: Zu den Artikeln 135, 136, 138-140 und 148 ZGB”, AJP 1999, (s. 1541-1545).

SPÜHLER, K./TENCHIO, L./INFANGER, D., Basler Kommentar, Schweizerische Zivilprozessordnung, 2. Auflage, Basel 2013. (Kısaltma: Basler Kommentar)

STAEHELIN, A./STAEHELIN, D./GROLIMUND, P., Zivilprozessrecht Unter Einbezug des Anwaltsrechts und des Internationalen Zivilprozessrechts, 2. Auflage, Zürich 2013. (Kısaltma: Staehelin/Staehelin/           Grolimund, Zivilprozessrecht).

STALDER, C., “Rechtsbegehren im Familienrechtlichen Verfahren”, FamPra-Die Praxis des Familienrechts, 2014, S. 43, (s. 43-65).

STATISTIK SCHWEIZ, Statistik für Scheidung und Scheidungshaeufigkeit, 2010.

STECK, D., “Der Grundsatz der notwendigen Einheit des Scheidungsutreils im schweizerischen Scheidungsrecht-Ursprung, Entwicklung und Ausgestaltung im neuen Scheidungsrecht”, Privatrecht im Spannungsfeld zwischen gesellschaftlichem Wandel und ethischer Verantwortung, Festschrift für Heinz Hausheer zum 65. Geburtstag, Beiträge zum Familienrecht, Erbrecht, Persönlichkeitsrecht, Haftplichtrecht, Medizinalrecht und allgemeinen Privatrecht, 2002, (s. 265-283).

SUNGURTEKİN ÖZKAN M., Türk Medenî Yargılama Hukuku, İzmir 2013. (Kısaltma: Sungurtekin, Yargılama)

SUNGURTEKİN ÖZKAN, M., “İnşai Karar ve Özellikleri”, 75. Yaş Günü İçin Prof. Dr. Baki Kuru Armağanı, Ankara 2004, (s. 553-576). (Kısaltma: Sungurtekin Özkan, İnşai Karar)

SUNGURTEKİN ÖZKAN, M., “Medenî Kanunun Aile Hukuku Alanında Getirdiği Değişikliklerin Medenî Usûl Hukuku Bakımından Düşündürdükleri”, Medenî Usûl ve İcra İflas Hukukçuları Toplantısı-I, Eskişehir 2003, (s. 75-91). (Kısaltma: Sungurtekin Özkan, Aile Hukuku)

SUTTER-SOMM, T., “Arbeitskreis 1: Das familienrechtliche Verfahren nach der Schweizerischen Zivilprozessordnung”, Vierte Schweizer Familienrecht Tage, Bern, 2008 (s. 79-89). (Kısaltma: Sutter-Somm, Familienrechtliche Verfahren)

SUTTER-SOMM, T., Schweizersiches Zivilprozessrecht, 2. Auflage, Zürich, Basel, Genf 2012. (Kısaltma: Sutter-Somm Zivilprozessrecht)

SUTTER-SOMM, T./HASENBÖHLER, F./LEUENBERGER, C., Kommentar zur Schweizerischen Zivilprozessordnung (ZPO), 2. Auflage, 2013. (Kısaltma: Sutter-Somm/Hasenböhler/Leuenberger, ZPO)

SUTTER-SOMM, T./HASENBÖHLER, F./LEUENBERGER, C., Kommentar zur Schweizerischen Zivilprozessordnung (ZPO), 3. Auflage, 2016. (Kısaltma: Sutter-Somm/Hasenböhler/Leuenberger, ZPO, 2016)

ŞİMŞEK, C., “Türk Hukuku ve Uluslararası Sözleşmeler Çerçevesinde Boşanmanın Çocuklar Yönünden Hukukî Sonuçları”, YL Tezi, Dokuz Eylül Üniversitesi SBE Özel Hukuk, İzmir 2012. (Kısaltma: Şimşek, Çocuklar)

ŞİMŞEK, M., “Boşanma Davaları”, Aile Mahkemelerinde 6100 sayılı Yasa Uygulamaları, İstanbul Barosu Cumartesi Forumları, İstanbul 2013,             (s. 43-62). (Kısaltma: ŞİMŞEK, Boşanma Davaları)

ŞİMŞEK, M., “Uygulamada Mal Rejimi Davaları”, Türkiye Barolar Birliği Dergisi, Mart-Nisan 2012, S. 99, (s. 381-394). (Kısaltma: Şimşek, Mal Rejimi)

T.C., Başbakanlık Aile ve Sosyal Araştırmalar Genel Müdürlüğü, Boşanma Nedenleri Araştırması, Ankara 2009. (Kısaltma: Boşanma Nedenleri Araştırması)

TAN DEĞMEN, M., “Türk Vatandaşlarının Kişi Hallerine İlişkin Davalar Bakımından 5718 Sayılı MÖHUK’ta Kabul Edilen Yetki Kuralı, MHB, Y. 33, S. 1, 2013, (s. 169-211).

TANRIVER, S., “Aile Mahkemeleri Üzerine Bazı Düşünceler”, Turgut Kalpsüz’e Armağan, Ankara 2003, (s. 955-974). (Kısaltma: Tanrıver, Düşünceler)

TANRIVER, S., “Aile Mahkemelerinin Oluşturulması Üzerine Bazı Düşünceler”, Makalelerim (1985-2005), Der. Süha Tanrıver, Ankara 2005,              (s. 89-95). (Kısaltma: Tanrıver, Aile Mahkemelerinin Oluşturulması)

TANRIVER, S., “Mahkeme Huzurunda Yapılan Sulhler”, Makalelerim (1985-2005), Der. Süha Tanrıver, Ankara 2005, (s. 35-57). (Kısaltma: Tanrıver, Sulh)

TANRIVER, S., “Türk Medenî Usûl Hukuku Bağlamında Hukuka Aykırı Yollardan Elde Edilen Delillerin Durumunun İrdelenmesi”, Makalelerim II, Der. Süha Tanrıver, Anakara 2011, (s. 33-42); Ayrıca bkz. TBBD, 2006/65, (s. 119-128). (Kısaltma: Tanrıver, Deliller)

TANRIVER, S., “Türk Medenî Yargılama Hukukunda İkrarın Bölünüp Bölünemeyeceği Sorunu”, Makalelerim (1985-2005), Der. Süha Tanrıver, Ankara 2005, (s. 1-26). (Kısaltma: Tanrıver, İkrar)

TANRIVER, S., İlamlı İcra Takibinin Dayanakları ve İcranın İadesi, Ankara 1996. (Kısaltma: Tanrıver, İcranın İadesi)

TANRIVER, S., Medenî Usûl Hukuku, C. I, Ankara 2016.

TANRIVER, S., Medenî Usûl Hukukunda Derdestlik İtirazı, Ankara 1998. (Kısaltma: Tanrıver, Derdestlik)

TANRIVER, S., Türk Aile Mahkemeleri, Ankara 2014.(Kısaltma: Tanrıver, Aile Mahkemeleri)

TAŞ KORKMAZ, H., “Boşanma Davasında Sağ Kalan Eşin Bu Sıfatla Mirasçılığına Son Vermek Amacıyla Mirasçılar Tarafından Davaya Devam Edilmesi”, Prof. Dr. Hakan Pekcanıtez’e Armağan C. II, DEÜHFD,             C. 16, Özel Sayı 2014, (s. 1413-1482). (Kısaltma: Taş Korkmaz, Boşanma)

TAŞ KORKMAZ, H., Medenî Usûl Hukukunda İradi Taraf Değişikliği, Ankara 2014. (Kısaltma: Taş Korkmaz, İradi taraf Değişikliği)

TAŞPINAR AYVAZ, S., “TMK m. 181, II’nin Anayasa Mahkemesince İptali Çerçevesinde Boşanma Davalarında Mirasçıların Durumunun Bazı Usûli Sorunlar Açısından Değerlendirilmesi”, Prof. Dr. Erdal Onar’a Armağan, C. II, (s. 1099-1136). (Kısaltma, Taşpınar Ayvaz, TMK m. 181, II)

TAŞPINAR, S., “Fiili Karinelerin İspat Yükünün Dağılımındaki Rolü”, AÜHFD, 1996/1-4, (s. 533-572).

TAŞPINAR, S., Medenî Yargılama Hukukunda İspat Sözleşmeleri, Ankara 2001. (Kısaltma: Taşpınar, İspat)

TAŞPOLAT TUĞSAVUL, M., Türk Hukukunda Arabuluculuk, Ankara 2012.

TEKİNAY, S. S., Türk Aile Hukuku, 7. Baskı, İstanbul 1990.

TERCAN, E., “Hâkimin Davayı Aydınlatma Yükümlülüğü Kapsamında Tarafların Dinlenmesi”, MİHDER, C. 7, S. 18, Y. 2011, s. 1-56. (Kısaltma: Tercan, Tarafların Dinlenmesi)

TERCAN, E., “Türk Aile Mahkemeleri”, AÜHFD, C. 52, S. 3, Y. 2003,                 (s. 19-53). (Kısaltma: Tercan, Aile Mahkemeleri)

TERCAN, E., Medenî Usûl Hukukunda Tarafların İsticvabı, Ankara 2001. (Kısaltma: Tercan, İsticvap)

TOPUZ, G., “Boşanma Davası Sırasında Eşlerden Birinin Ölmesi Hâlinde Mirasçıların Davaya Devam Etmelerinin Usûl Hukuku Bakımından Yol Açtığı Sorunlar”, TAAD, Y. 3, S. 10, Temmuz 2012, (s. 69-94). (Kısaltma: Topuz, Eşlerden Birinin Ölmesi)

TOPUZ, G., Medenî Usûl Hukukunda Karinelerle İspat, Ankara 2012. (Kısaltma: Topuz, Karinelerle İspat)

TOPUZ, S., Boşanma Davasının Eşin Mirasçılığına Etkisi, Ankara 2012. (Kısaltma: Topuz, Boşanma)

TORAMAN, B., Medenî Usûl Hukukunda Bilirkişi İncelemesi, Ankara 2017. (Kısaltma: Toraman, Bilirkişi)

TOUR, P., İsviçre Medenî Kanununun Federal Mahkeme İçtihatlarına Göre Sistemli İzahı, Çev. Amil Artus, Ankara 1956.

TUĞSAVUL, M., Boşanma ve Ayrılığın Usûlü Muhakemesi, Adalet Dergisi (AD), Y. 39, S. 5, Mayıs 1948, (s. 565-572).

TUOR, P./SCHNYDER, B./SCHMID, J./RUMO JUNGO, A., Das Schweizerische Zivilgesetzbuch, 13. Auflage, 2009.

TUTUMLU, M. A., “Boşanma Davası Sürerken Davacının Ölümü Nedeniyle Mirasçıların Davayı Takibi Yönünden Uygulanması Gereken Usûl Kuralları”, Ankara Barosu Dergisi (ABD), 2002/2, (s. 111-127). (Kısaltma: Tutumlu, Mirasçıların Davayı Takibi)

TUTUMLU, M. A., Teorik ve Pratik Boşanma Yargılaması Hukuku, C. I, 2. Baskı, Ankara 2009. (Kısaltma: Tutumlu, Boşanma, C. I)

TÜTÜNCÜBAŞI, U., Yabancı Çekişmesiz Yargı Kararlarının Türk Hukukunda Tanınması, s. Ankara 2014.

ULUKAPI, Ö., Medenî Usûl Hukuku, Konya 2014. (Kısaltma: Ulukapı, Usûl)

ULUKAPI, Ö., Medenî Usûl Hukukunda Dava Arkadaşlığı, Konya 1991. (Kısaltma: Ulukapı, Dava Arkadaşlığı).

ULUKAPI, Ö., Medenî Usûl Hukukunda Tarafların Duruşmaya Gelmemesi, Konya 1997 (Kısaltma: Ulukapı, Duruşma).

ULUSAN, İ., “Maddî Hukuk ve Usûl Hukuku Bakımından Sulh Sözleşmesi”, MHAD, Y. 5, S. 7, 1971, s. 149-203.

UMAR, B., “01.01.2002’den Başlayarak 17.037.2003’e Kadar Geçen Dönemde Yürürlüğe Konan Yeni Mevzuat İçinde Medenî Yargılama Hukuku ve İcra İflas Hukukunu İlgilendiren Değişiklikler, Yeditepe Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, C. 1, S. 1, Y. 2004, (s. 455-474). (Kısaltma: Umar, Değişiklikler)

UMAR, B., “İmtizaçsızlık Sebebiyle Boşanmada Kusurun Rolü”, İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Mukayeseli Hukuk Araştırmaları Dergisi, C. 1, S. 1, 1967, (s. 122-129). (Kısaltma: Umar, Kusurun Rolü)

UYUMAZ, A./ERDOĞAN, K., “Aile Hukukundan Doğan Uyuşmazlıkların Alternatif Çözüm Yolları”, DEÜHFD, C. 17, S. 1, 2015, (S. 119-169).

UYUMAZ, M., Soybağı Davalarında Usûle İlişkin Hükümler, Ankara 2015.

ÜSTÜNDAĞ, S., “Die Sammlung des Prozessstoffs im türkischen Zivilprozessrecht und die damit verbundenen Probleme”, Makaleler, İçtihat Tahlilleri ve Çeviriler, Der.: Saim Üstündağ, Ankara 2010, (s. 349-356). (Kısaltma: Üstündağ, Prozessstoff)

ÜSTÜNDAĞ, S., “Medenî Usûl Hukukunda Selahiyet Anlaşmaları” Makaleler, İçtihat Tahlilleri ve Çeviriler, Der.: Saim Üstündağ, Ankara 2010, (s. 349-356). (Kısaltma: Üstündağ, Selahiyet Anlaşmaları)

ÜSTÜNDAĞ, S., İddia ve Müdafaanın Değiştirilmesi Yasağı, İstanbul 1967. (Kısaltma: Üstündağ, Yasak)

ÜSTÜNDAĞ, S., Medenî Yargılama Hukuku, C. I-II, 7. Baskı, İstanbul 2000. (Kısaltma: Üstündağ, Yargılama)

VELİDEDEOĞLU, H. V., Ailenin Çilesi Boşanma, İstanbul 1976.

WILLISEGGER, D., Grundstruktur des Zivilprozess: Grundlagen, Grundelemente, Gerichtsvefahren, Zürich 2012.

YAĞCI, U., İsticvaba İlişkin Olarak Hukuk Muhakemeleri Kanunu İle Getirilen Düzenlemeler, EÜHFD, C. 16, S. 1-2, 2012, (s. 285-308).

YALÇINKAYA, N./KALELİ, Ş., Boşanma Hukuku, C. I-II, 1987.

YASAN, C., “Kesin Hükmün Zaman İtibariyle Etkisi”, Prof. Dr. Bilge Umar’a Armağan, DEÜHFD, C. 11, Özel Sayı, (s. 651-686).

YAZICI TIKTIK, Ç., Arabuluculukta Gizliliğin Korunması, İstanbul 2013.

YILDIRIM, K., “Alman Hukukunda Çekişmesiz Yargı” Medenî Usûl ve İcra İflâs Hukukçuları Toplantısı-IV, Ankara 2005, (s. 18-49). (Kısaltma: Yıldırım, Çekişmesiz Yargı)

YILDIRIM, K., “İhtilafların Mahkeme Dışı Usûllerle Çözülmesi Hakkında”, Prof. Dr. Yavuz Alangoya İçin Armağan, İstanbul 2007, (s. 337-360).

YILDIRIM, K., “İsviçre Federal Medenî Usûl Kanunu Taslağında İspat Hukuku ve Özellikle İspat Hakkı”, Ankara 2006 (s. 679-692). (Kısaltma: Yıldırım, İspat Hakkı)

YILDIRIM, K., “Kitap İncelemesi: Avrupa İspat Hukuku Tablosu”, Doç. Dr. Mehmet Somer’in Anısına Armağan, İstanbul 2006, (s. 797-808). (Kısaltma: Yıldırım, İspat Hukuku Tablosu)

YILDIRIM, K., “Medenî Usûl Hukukunda Dava Konusu Teorileri”, HAD, 1991/1-3, (s. 23-50). (Kısaltma: Yıldırım, Dava Konusu)

YILDIRIM, K., “Medenî Yargılama Hukukunda İspat Yasakları ve Özellikle Taraflarca Hukuka Aykırı Yoldan Elde Edilmiş Deliller”, Erdoğan Teziç’e Armağan, İstanbul 2007, (s. 861-872). (Kısaltma: Yıldırım, İspat Yasakları)

YILDIRIM, K., “Teksif ve Sözlülük İlkeleri Açısından Yargılama Usûlleri Hakkında Düşünceler”, Ergun Önen Armağanı, İstanbul 2003, (s. 467-491). (Kısaltma: Yıldırım, Teksif ve Sözlülük)

YILDIRIM, K., Medenî Usûl Hukukunda Delillerin Değerlendirilmesi, İstanbul 1990. (Kısaltma: Yıldırım, Delillerin Değerlendirilmesi)

YILMAZ BİLGİN, E. P., Türk Hukukunda Anlaşmalı Boşanma (TMK        m. 166/f. 3), YL Tezi, İstanbul 2015, https://tez.yok.gov.tr/UlusalTez­Merkezi/tezSorguSonucYeni.jsp, Erişim Tarihi: 11.03.2017.

YILMAZ, E., “Çocuk Hakları Açısından Çocuğun Davada Temsilinin ve İradesinin Önemi”, Prof. Dr. DEÜHFD, C. 11, Özel Sayı, 2009, (s. 819-841). (Kısaltma: Yılmaz, Çocuğun Davada Temsili)

YILMAZ, E., “Hukuk Muhakemeleri Kanununa Göre Dava Çeşitleri”, Makaleler (1973-2013), Der. Yılmaz Ejder, Ankara 2013, (s. 1971-1998). (Kısaltma: Yılmaz, Dava Çeşitleri)

YILMAZ, E., “Hukuk Muhakemeleri Kanununun Islah Konusunda Getirdiği Yenilikler”, Makeleler (1973-2013), Der. Yılmaz Ejder, Ankara 2013,              (s. 2059-2072). (Kısaltma: Yılmaz, Yenilikler)

YILMAZ, E., Hukuk Muhakemeleri Kanunu Şerhi, Ankara 2013. (Kısaltma: Yılmaz, Şerh)

YILMAZ, E., Medenî Yargılama Hukukunda Yemin, 2. Baskı, Ankara 2012. (Kısaltma: Yılmaz, Yemin)

YILMAZ, M., Mahkemelerin Kamu Düzenine İlişkin Yetkisi, Ankara 2007. (Kısaltma: Yılmaz, Mahkemelerin Yetkisi)

YILMAZ. E., Medenî Yargılama Hukukunda Islah, 2. Bası, Ankara 2010. (Kısaltma: Yılmaz, Islah)

YÜCEL, Ö., Çocuğun Kayyım Tarafından Temsili, Ankara 2011.


Yorum Yap

Lütfen yorum yazmak için oturum açın ya da kayıt olun.
Etiketler: boşanma davası