Yemin

Yayınevi: Yetkin Yayınları
Yazar: Ejder YILMAZ

ISBN: 9786050508154

255,00 TL 300,00 TL

Adet

 
    0 yorum   |   Yorum Yap
Kitap Künyesi
Yazar Ejder YILMAZ
Baskı Tarihi 2021/03
Baskı Sayısı 3
Boyut 16x24 cm (Standart Kitap Boyu)
Cilt Karton kapak
Sayfa Sayısı 295
Baskı Niteliği Güncellenmiş
“Yemin” adlı kitabımın ilk baskısını 1989 yılında, aradan geçen uzun zaman sonra, 01 Ekim 2011 tarihinde yürürlüğe giren 6100 sayılı (yeni) Hukuk Muhakemeleri Kanunumuzun yemin konusunda getirdiği değişiklikleri de dikkate alarak ikinci baskısını 2012’de yayımlamıştım. Hukuk Muhakemeleri Kanununun giderek iyice oturduğunu da dikkate alarak elinizdeki üçüncü baskıyı yayımlamaktan mutluyum.
Yeni Hukuk Muhakemeleri Kanunumuz (m.225-239), eski HUMK m. 355-362 hükümleri arasında düzenlenen ve hâkimin, kesin delillerle ispat edilemeyen ve kendisinde yeterince kanaat oluşmayan hususlarda ispat yükü kendisine düşen tarafa teklif ettiği “resen teklif olunan ye-min” müessesesini benimsememiş ve fakat tarafın tarafa teklif ettiği yemin müessesesini bazı değişikliklerle düzenlemiştir. Yapılan yeni dü-zenlemede yer alan hususların bir kısmının, “Yemin” kitabımdaki öneri-lerimi yansıttığını görmekten memnunum.
Kitabın bu baskısında, Hukuk Muhakemeleri Kanununda düzenle-nen hali ile “yemin” konusunu yeniden kaleme aldım ve uygulamacıya da yol gösterebilmek amacıyla, yeni HMK zamanında da yaşamaya de-vam eden karar örneklerini de kitaba koydum.
Yemin, niteliği gereği, insanlık tarihinde çok eski zamanlara daya-nan bir delil türüdür. ancak, gelişen ve değişen anlayışlar çerçevesinde Batı ülkelerinin çoğu yemini delil (ve özellikle kesin delil) olmaktan çıkartmışlardır.
Doğrusu, işin başında, yabancı kaynakların büyük ölçüde etkisi al-tında kalarak, Batı ülkelerinde olduğu gibi, bizde de yemin delilinin ta-mamen ortadan kaldırılması gerektiğini düşünür olmuştum. ancak, ara-dan geçen uzun zaman içerisinde, görüşlerini aldığım pek çok hâkim meslektaşımdan yurdumuzun çeşitli yörelerindeki yemin uygulaması ile ilgili anılarını duydukça, yemin’in tamamen kaldırılması yolundaki dü-şüncemin, en azından bugün için, ülkemizin gerçekleriyle bağdaştığı konusunda duraksadığımı itiraf etmeliyim. Her ne kadar yasaya uygun değilse de bazı meslektaşlarım, kutsal kitaba elbastırarak (yahut kürsü üzerinde kutsal kitap bulundurarak) veya yasal formülünü ağırlaştırarak; diğer bazı meslektaşlarım “üç taş attırarak” veya “kılıç (veya onu sem-bolize eden sopa) üstünden atlatarak” ve benzeri yollara başvurarak doğruya (gerçeğe) ulaştıklarını; pek çok hâkim arkadaşım da yemin tek-lifi karşısında tarafın, “Allah’tan korktuğunu belirterek yeminden kaçın-dıklarını” çok sık olarak gözlemlediklerini samimî bir şekilde ifade edip durdular. Hele tanık yemini ile ilgili olan bir olay, oldukça ilginç ve il-ginç olduğu kadar da düşündürücü idi: Arazi üzerinde yapılan bir keşif esnasında tanıklardan bazıları, “üzerine bastığım toprağın A’ya ait oldu-ğuna Allahım ve namusum üzerine yemin ederim” diye ifade veriyor-lardı. Karşı taraf (B) vekilinin ısrarlı bir biçimde, tanıkların ayakkabıla-rının çıkartılması talebi karşısında kalan hâkim, çıkarılan ayakkabılarının içinde toprak serili olduğunu ve bu toprağın A’nın gerçekten kendisine ait olan başka bir tarladan alınıp ayakkabılarının içine konulduğunu, yani üzerine basılan toprağın A’ya (ve fakat davakonusu tarlanın B’ye) ait olduğunu anlamıştı!
Yemin’in çok önemli bir delil olarak görüldüğü dönemlere oranla, günümüzün kültürel/toplumsal ve hatta ekonomik yapısında, yemin her-ne kadar “çürük” bir delil olarak kabul ediliyorsa da yeminden tamamen vazgeçmek, ülkemiz açısından bugün için pek kolay görünmüyor. Nite-kim, Batı ülkelerinde de yemin müessesesinin kaldırılmasına rağmen, onun yerine hâkime takdir yetkisi tanıyan ve bazı ülkelerde yeminle geliştirilen “tarafın sorgusu (isticvabı)” kurumu üzerinde ısrarla ve önemle durulmaktadır.
Yemin, bir bakıma ulusal bir hukuk müessesesi durumundadır; çünkü, pek çok yargılama hukuku sorununda olduğunun aksine, mevcut yabancı literatür (kendilerinde yemin kaldırıldığı için) doğal olarak bizim sorunlarımızı içermemektedir. Bu yüzden de, gerek bilim adamlarımız gerek Yargıtayımız yemin müessesesini bize özgü bir şekilde yorumla-maktadırlar

“Yemin” adlı kitabımın ilk baskısını 1989 yılında, aradan geçen uzun zaman sonra, 01 Ekim 2011 tarihinde yürürlüğe giren 6100 sayılı (yeni) Hukuk Muhakemeleri Kanunumuzun yemin konusunda getirdiği değişiklikleri de dikkate alarak ikinci baskısını 2012’de yayımlamıştım. Hukuk Muhakemeleri Kanununun giderek iyice oturduğunu da dikkate alarak elinizdeki üçüncü baskıyı yayımlamaktan mutluyum.

Yeni Hukuk Muhakemeleri Kanunumuz (m.225-239), eski HUMK m. 355-362 hükümleri arasında düzenlenen ve hâkimin, kesin delillerle ispat edilemeyen ve kendisinde yeterince kanaat oluşmayan hususlarda ispat yükü kendisine düşen tarafa teklif ettiği “resen teklif olunan ye-min” müessesesini benimsememiş ve fakat tarafın tarafa teklif ettiği yemin müessesesini bazı değişikliklerle düzenlemiştir. Yapılan yeni dü-zenlemede yer alan hususların bir kısmının, “Yemin” kitabımdaki öneri-lerimi yansıttığını görmekten memnunum.

Kitabın bu baskısında, Hukuk Muhakemeleri Kanununda düzenle-nen hali ile “yemin” konusunu yeniden kaleme aldım ve uygulamacıya da yol gösterebilmek amacıyla, yeni HMK zamanında da yaşamaya de-vam eden karar örneklerini de kitaba koydum.

Yemin, niteliği gereği, insanlık tarihinde çok eski zamanlara daya-nan bir delil türüdür. ancak, gelişen ve değişen anlayışlar çerçevesinde Batı ülkelerinin çoğu yemini delil (ve özellikle kesin delil) olmaktan çıkartmışlardır.

Doğrusu, işin başında, yabancı kaynakların büyük ölçüde etkisi al-tında kalarak, Batı ülkelerinde olduğu gibi, bizde de yemin delilinin ta-mamen ortadan kaldırılması gerektiğini düşünür olmuştum. ancak, ara-dan geçen uzun zaman içerisinde, görüşlerini aldığım pek çok hâkim meslektaşımdan yurdumuzun çeşitli yörelerindeki yemin uygulaması ile ilgili anılarını duydukça, yemin’in tamamen kaldırılması yolundaki dü-şüncemin, en azından bugün için, ülkemizin gerçekleriyle bağdaştığı konusunda duraksadığımı itiraf etmeliyim. Her ne kadar yasaya uygun değilse de bazı meslektaşlarım, kutsal kitaba elbastırarak (yahut kürsü üzerinde kutsal kitap bulundurarak) veya yasal formülünü ağırlaştırarak; diğer bazı meslektaşlarım “üç taş attırarak” veya “kılıç (veya onu sem-bolize eden sopa) üstünden atlatarak” ve benzeri yollara başvurarak doğruya (gerçeğe) ulaştıklarını; pek çok hâkim arkadaşım da yemin tek-lifi karşısında tarafın, “Allah’tan korktuğunu belirterek yeminden kaçın-dıklarını” çok sık olarak gözlemlediklerini samimî bir şekilde ifade edip durdular. Hele tanık yemini ile ilgili olan bir olay, oldukça ilginç ve il-ginç olduğu kadar da düşündürücü idi: Arazi üzerinde yapılan bir keşif esnasında tanıklardan bazıları, “üzerine bastığım toprağın A’ya ait oldu-ğuna Allahım ve namusum üzerine yemin ederim” diye ifade veriyor-lardı. Karşı taraf (B) vekilinin ısrarlı bir biçimde, tanıkların ayakkabıla-rının çıkartılması talebi karşısında kalan hâkim, çıkarılan ayakkabılarının içinde toprak serili olduğunu ve bu toprağın A’nın gerçekten kendisine ait olan başka bir tarladan alınıp ayakkabılarının içine konulduğunu, yani üzerine basılan toprağın A’ya (ve fakat davakonusu tarlanın B’ye) ait olduğunu anlamıştı!

Yemin’in çok önemli bir delil olarak görüldüğü dönemlere oranla, günümüzün kültürel/toplumsal ve hatta ekonomik yapısında, yemin her-ne kadar “çürük” bir delil olarak kabul ediliyorsa da yeminden tamamen vazgeçmek, ülkemiz açısından bugün için pek kolay görünmüyor. Nite-kim, Batı ülkelerinde de yemin müessesesinin kaldırılmasına rağmen, onun yerine hâkime takdir yetkisi tanıyan ve bazı ülkelerde yeminle geliştirilen “tarafın sorgusu (isticvabı)” kurumu üzerinde ısrarla ve önemle durulmaktadır.

Yemin, bir bakıma ulusal bir hukuk müessesesi durumundadır; çünkü, pek çok yargılama hukuku sorununda olduğunun aksine, mevcut yabancı literatür (kendilerinde yemin kaldırıldığı için) doğal olarak bizim sorunlarımızı içermemektedir. Bu yüzden de, gerek bilim adamlarımız gerek Yargıtayımız yemin müessesesini bize özgü bir şekilde yorumla-maktadırlar


SUNUŞ 7
İÇİNDEKİLER 9
KISALTMALAR 13
BİBLİYOGRAFYA 15
GİRİŞ 23
§ 1. TARİHÇE VE ÇEŞİTLİ HUKUK SİSTEMLERİNDE
YEMİN MÜESSESESİ 27
A) YABANCI HUKUKLARDA 27
I. Mısır/Yunan/Roma Hukukunda 27
II. Alman Hukukunda 28
III. Avusturya Hukukunda 30
IV. İsviçre Hukukunda 31
V. Fransız Hukukunda 33
VI. İtalyan Hukukunda 34
VII. İngiliz/Amerikan Hukukunda 35
VIII. Diğer Bazı Hukuk Sistemlerinde 35
IX. Karşılaştırmalı Hukuk Araştırmamın Sonucu 36
B. Türk Hukukunda 37
I. Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunumuzun Kabulünden
Önce 37
II. Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunumuzun Kabulünden
Sonra 41
1. 1086 sayılı (eski) Hukuk Usulü Muhakemeleri
Kanununda 41
2. 6100 sayılı (yeni) Hukuk Muhakemeleri Kanununda 42
 
BİRİNCİ BÖLÜM
KESİN DELİL OLARAK YEMİN

§ 2. YEMİN TEKLİFİ 45
§ 3. YEMİNİN TARAFLARI 47
A) YEMİN TEKLİF EDEN TARAF
(İsbat Yükünü Taşıyan Taraf) 47
I. Genel Olarak 47
II. Yemin Teklifinin Davanın Taraflarına Ait Olması 69
III. Karşı Tarafa Yemin Teklif Edilebilmesi İçin Tarafın
Dilekçesinde Yemin Delilini Göstermiş Olmasının
Şart Olması 77
IV. Yemin Teklif Eden Tarafın Yemin Delili ile Birlikte
Diğer Delillere Dayanıp Dayanmamasından Ortaya
Çıkan Bazı Sorunlar 83
B) Kendisine Yemin Teklif Edilen Taraf 88
§ 4. YEMİNİN KONUSU: VAKIALAR 105
A) GENEL OLARAK 105
B) YEMİN KONUSU VAKIANIN BELİRLİ OLMASI VE
UYUŞMAZLIK OLUŞTURMASI 106
C) YEMİN KONUSU VAKIANIN YEMİN TEKLİF
OLUNAN TARAFTAN KAYNAKLANMASI 111
§ 5. YEMİNE KONU OLAMAYAN HALLER 115
A) TARAFLARIN TASARRUF SERBESTÎSİNE SAHİP
OLMADIKLARI KONULAR 115
B) İŞLEMİN GEÇERLİLİĞİ İÇİN TARAF İRADELERİNİN
YETERLİ OLMADIĞI KONULAR 115
C) YEMİN KONUSUNUN YEMİN EDECEK KİŞİNİN
NAMUS VE ONURUNA ETKİLİ OLMASI 118
D) YEMİN KONUSUNUN YEMİN EDECEK KİMSEYİ
CEZA SORUŞTURMASI YA DA CEZA
KOĞUŞTURMASI ALTINDA BIRAKACAK DURUMDA
OLMASI 119
E) YEMİN TEKLİF OLUNAMAYAN DİĞER DURUMLAR 130
 
§ 6. YEMİN TEKLİFİ ÜZERİNE HÂKİMİN KONUYU
DEĞERLENDİRMESİ 131
A) DEĞERLENDİRMENİN ÖNEMİ VE YEMİN HAKKININ
KULLANDIRILMASI 131
B) YEMİN TEKLİFİ İŞLEMİNİN YORUMU 137
C) ARAKARARI VERİLMESİ 140
§ 7. HÂKİMİN YEMİN TEKLİF ETME HAKKINI
HATIRLATMASI 147
§ 8. YEMİN TEKLİFİNİN GERİ ALINMASI 161
§ 9. YEMİN TEKLİFİ ÜZERİNE YEMİN İÇİN DAVET 167
A) GENEL OLARAK 167
B) YEMİN EDECEK OLAN TARAF DURUŞMADA
HAZIR İSE 167
C) YEMİN EDECEK OLAN TARAF DURUŞMADA HAZIR
DEĞİL İSE 168
I) Yemin Edecek Taraf Mahkemenin Yargı Çevresinde
Oturuyorsa 168
2) Yemin Davetiyesi Üzerine Tarafın Davranışı 183
3) Mahkemeye Gelmeye Muktedir Olmayan Hasta
veya Özürlü Tarafın Özel Durumu 184
II- Yemin Edecek Taraf Mahkemenin Yargı Çevresinde
Oturmuyorsa 185
§ 10. KENDİSİNE YEMİN TEKLİF OLUNAN TARAFIN
SEÇENEKLERİ 193
A) Yeminin Kabulü ve Yemin Edilmesi 193
I) Genel Olarak 193
II) Yemin Sorusu Metninin ve Formülünün Hazırlanması
ve Yeminin Yerine Getirilmesi 194
III) Yeminli İfadenin Tutanağa Geçirilmesi 212
IV) Yeminin Yerine Getirilmesinin Sonucu 215
B) Yeminin İadesi 223
I) Genel Olarak 223
II) Yemini Karşı Tarafa İade Etmenin Sonucu 227
C) Yeminden Kaçınma 227
I) Genel Olarak 227
II) Yeminden Kaçınmanın Sonucu 229
D) Hâkimin Yeminle Bağlılığı 234
İKİNCİ BÖLÜM
DİĞER BAZI YEMİN TÜRLERİ

§ 11. TANIK YEMİNİ 243
§ 12. BİLİRKİŞİ YEMİNİ 245
§ 13. İNKÂR YEMİNİ 247

ÜÇÜNCÜ BÖLÜM
YALAN YERE YEMİN VE SONUÇLARI

§ 14. YALAN YERE YEMİN VE SONUÇLARI 251
A) GENEL OLARAK 251
B) YALAN YERE YEMİN EDİLDİĞİNİN İSBATI 251
C) Yalan Yere Yeminin Sonuçları 255
I. Ceza Hukuku Bakımından 255
II) Hukuk Yargılaması Bakımından 258
1) Yargılamanın Yenilenmesi Yoluna Başvurulması 258
2) Yalan Yere Yemin Edene Karşı Tazminat Davası
Açılması 259
D) TANIĞIN VEYA BİLİRKİŞİNİN YALAN YERE YEMİN
ETMESİ 259

PROF. DR. EJDER YILMAZ’IN YAYINLARI 275
PROF. DR. EJDER YILMAZ’IN YAŞAM ÖYKÜSÜ 287
KAVRAMLARA GÖRE ARAMA CETVELİ 289

AKALIN, Şener: Hukuk davalarında yemin (AD 1987/1 s.7-21).

AKGÜNDÜZ, Ahmet: Mukayeseli İslâm ve Osmanlı hukuku külliyatı, Diyarbakır 1986.

AKİL, Cenk: 6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri Kanunu kapsamında yeminin konusu ve yemin delilinin hatırlatılıp hatırlatılamayacağı meselesi (Prof. Dr. Ejder Yılmaz’a Armağan, C.I, Ankara 2014, s.139-165).

ALANGOYA, Yavuz: Medeni Usul Hukukunda vakıaların ve delillerin toplanmasına ilişkin ilkeler, İstanbul 1979. (İlkeler)

ALANGOYA, Yavuz: Yargılama sırasında tarafta (yanda) iradi olarak meydana gelen değişme hakkındaki düşünceler (MHAD 1969/5 s. 125-194). (Tarafta iradi değişme)

AMERİKAN Law and procedure, Vol. XI, Lasalle extension Univer-sity, USA (tarihsiz)

ANSAY, Sabri Şakir: Hukuk Yargılama Usulleri, Ankara 1960. (Usul)

ANSAY, Sabri Şakir: Mahkemelerimizde Yemin (AÜHFD c.XI, 1954/3-4 s.115-118). (AÜHFD)

ANSAY, Sabri Şakir: Yemin-Konferans-(İzmir BD 1938/1-4, S.314-325). (İzmir BD)

ANSAY, Sabri Şakir: Yemin (CA 1940/4 s.255-294). (CA)

ANSAY, Sabri Şakir: Hukuk Tarihinde İslâm Hukuku, Ankara 1958. (İslam hukuku)

BAŞGÜL Mürsel: Medeni Yargılama Hukukunda Yemin (Ankara İTİAD 1978/10-12 s.273-313).

BAUMBACH/LAUTERBACH/ALBERS/HARTMANN: Zivilprozes-sordnung, München 1978.

BAUMGAERTEL, Gottfried: Wesen und Begriff der Prozesshandlung einer Partei im Zivilprozess, Köln 1972.

BELGESAY, Mustafa Reşit: Hukuk Muhakemeleri Usulü Kanunu Şer-hi, c. 1-2, İstanbul 1939 (şerh).

BELGESAY, Mustafa Reşit: Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunu Şe-hi, I, Teoriler, İstanbul 1954. (Teoriler)

BELGESAY, Mustafa Reşit: Kuran Hükümleri ve Modern Hukuk, İstanbul 1963. (Kuran hükümleri)

BELGESAY, Mustafa Reşit: Hukuk ve Ceza Usulü Muhakemesinde deliller, İstanbul 1940 (Deliller)

BELGESAY, Mustafa Reşit: Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunu, Rasyonel Tefsiri, Gerekli Tadilleri, Bir Proje, İstanbul 1947. (Proje)

BERKİ, Ali Himmet: Mecelle (Mecellei Ahkâmı Adliye), Ankara 1959.

BERKİ, Şakir: Hukuk Usulü Muhakemeleri, Ankara 1959. (Usul)

BERKİ, Şakir/HAMİDİ, Hayrullah: İslâm Hukukunun Ana Prensiple-ri, “Kur’anda Hukuk”, Ankara 1962.

BERKİN, Necmeddin: Tatbikatçılara Medeni Usul Hukuk Rehberi, İs-tanbul 1980.

BİLGE, Necip/ÖNEN, Ergun: Medeni Yargılama Hukuku, Ankara 1978.

BİLMEN, Ömer Nasuhi: Hukuki İslamiyye ve Islahatı Fıkhiyye Kâmu-su, c.6, İstanbul 1952.

BLOMEYER, Arwed: Zivilprozessrecht, Erkenntnisverfahren, Berlin, Göttingen, Heidelberg 1963.

BOEHRINGER, Margrid: Die Eidesreform in Strafprozess und Strafrecht, Berlin und Leipzig 1931.

BRUNS, Rudolf: Zivilprozessrecht, Berlin 1968.

CAPPELETTI, Mauro/PERILLO, Joseph: Civil procedure in Italy, The Hague 1965.

CROSS, Sir Rubert: Evidence, London 1974.

ÇELENK, Sami: Kendi yapmadığı, fakat yapıldığını bildiği bir şey için yemin teklifi (JKİ 1957/10, S.632-633).

de BOOR, H. O.: Zur Lehre von Parteiwechsel und vom Parteibegriff, Leipzig 1941.

DOĞANAY, İsmail: Türk Ticaret Kanununun ticari defterlerle ilgili hükümleri üzerine bir inceleme (Batider 1971/VI/1 s.1-39). (Defter-ler)

DÖNMEZER, Sulhi: Mahkeme İçtihatları (İÜHFM c.IX/1-2, s.431-438).

EGER, Otto: Eid und Fluch in den maionische und phrygischen Sühne Inschriften (Festschrift Paul Koschaker, Weimar 1939, s.281-293).

EISSLE, Hans: Die Wahrheitspflicht, Freiburg i.Brs, 1936

ERDOĞMUŞ, Belgin/TAHİROĞLU, Bülent: Roma Usul Hukuku, özet, İstanbul 1977

ERKÜN, Safa Ş.: Sübut delilleri bakımından yalan yere yemin suçu (İBD 1948 s.750-774).

ERKÜN, Ali Şevket: Yalan yere yemin ve sübut delilleri (AD 1937 s.790 vd.). (AD)

ERKÜN, Ali Şevket: Yalan yere yemin üzerine incelemeler (Hukuki Bilgiler Mecmuası 1937/12 s.5485-5495). (HBM)

ERKUYUMCU, Müfit: Yemin beyyinesi üzerinde bir inceleme (AD 1945/6 s.549-555).

ERSOY, Rıfat: Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunu, Ankara 1966.

FABREGUETTES, M.P: Adalet mantığı ve hüküm verme sanatı, Anka-ra 1945.

FASCHING, Hans: Kommentar zu den Zivilprozessgesetzen, Band II, Wien 1962, Band III Wien 1966.

FINDIKGİL, Yavuz: Yemin teklifi (İBD 1951/8 s.467-470)

GINSBURG, Ruth Bader/BRUZELLIUS, Anders: Civil procedure in Sweden, The Hague 1965.

GÖKMENOĞLU, Tekin: İslâm Muhakeme Usulü Hukukunda Bir İsbat Vasıtası Olarak Yemin Delili (www.sosyalbil.edu.tr/dergi/sayı 1-8/3/18

GRUNSKY, Wolfgang: Grundlagen des Verfahrensrechts, Bielefeld 1974.

GULDENER, Max: Schweizerisches Zivilprozessrecht, Zürich 1979. (Zivilprozessrecht)

GULDENER, Max: Über die Herkunft des Schweizerischen Zivilpro-zessrecht, Berlin 1966. (Herkunft)

GÜRDOĞAN, Burhan: Davaya vekâlette özel mesuniyeti gerektiren haller (temsil ve Vekâlete İlişkin Sorunlar, Sempozyum, İstanbul 1977, s.147-161).

GÜRZÜMAR, Fikri/GÜRZÜMAR, Tekin: Kanunnamei Ticaret ve Zeyilleri, Ankara 1962.

HABSCHEID, Walther: Droit judiciaire privé Suisse, Genéve 1981.

HELLWIG, H.J.: Zur Systematik des Zivilprozessrechtlichen Vertrages, Diss. Bonn 1967.

HERZOG, Peter: Civil procedure in France, The Hague 1967.

HIPPEL, Fritz von: Wahrheitspflicht und Aufklärungspflicht der Par-teien im Zivilprozess, Frankfurt a. M. 1939.

HOLZHAMMER, Richard: Österreishisches Zivilprozessrecht, Wien 1976.

HUG, Peter: Die Wahrheitspflicht der Parteien im Zivilprozess, Züricht 1943.

JAEKEL, Albert: Zur Zulässigkeit des Eideszwanges, Göttingen 1972.

KARAFAKİH, İsmail Hakkı: Hukuk Muhakemeleri Usulü, Ankara 1952. (Usul)

KARAFAKİH, İsmail Hakkı: Hukuk usulüne dair çıkan bir eser müna-sebeti ile ehlivukufluğu kabul mecburiyeti ve taraf yemininin mahi-yeti (İBD 1955/2 s.86-91). (Yemin)

KARAYALÇIN, Yaşar: Affidavit ve Türk hukuku (Batider 1986/XIII/3-4, s.47-56).

KASER, Max: Das römische Zivilprozessrecht, München 1966.

KELLNER, H./GÖHRING, J./KIETZ, H.: Zivilprozessrecht, Berlin 1977.

KIYAK, Fahrettin: Ceza yargılamaları usulü kanunundaki vicdani ye-min formülü değiştirilmeli midir? (AD 1951/6 S.853-859).

KININGER, Ewald: Theorie und Soziologie des zivilgerichtlichen Ver-fahrens, Berlin 1980.

KİTAY, Necdet: Yalan yere yemin (AD 1971/3, s.1958-160)

KLEIN, Franz: Zeit- und Geistesströmungen im Prozesse, Frankfurt a.M. 1943.

KOLB, Hans: Das Handgelübde als Beweismittel in der thurgauischen Zivilprozessordnung, Züricht 1940.

KURU, Baki: Hukuk Muhakemeleri Usulü, İstanbul 2001.

KÜNSBERG, Eberhard: Schwurfingergebaerde und Schwurfingerbe-deutung (in: Das Rechtswahrzeichen, Beitraege zur Rechtsgeschich-te und rechtlichen Volkskunde, Hersg. von Karl Siegfried Bader, 4.Heft, Freiburg i.Brsg 1941).

LEUCH: Die Zivilprozessordnung für den Kanton Bern, Bern 1956.

LORD ATKIN: The encylopedia of courts forms and precedents in civilproceeding, (özellikle Oaths and Affirmations” ile ilgili s.110 vd).

MAJNO: Ceza Kanunu Şerhi, c.2 Ankara 1978

METTENHEIM, C: Der Grundsatz der Prozessökonomie im Zivilpro-zesrecht, Berlin 1970.

MEYER, Hans: Der Eid in den Zivilprozessordnungen des Kantons Luzern, Diss., Lachen 1947.

MÜLLER, Walter: Der Parteieid in den Zivilprozessordnungen des Kontons Schwyz. Wattvill 1938.

MÜNKS, Andrea: Vom Parteieid zur Parteivernehmung in der Gesc-hichte des Zivilprozesses, Köln Berlin Bonn München 1992.

NAGEL, Heinrich: Die Grundzüge des Beweisrechts im europaeischen Zivilprozess, Baden-Baden 1967.

NAGEL, Heinrich/BAJONS, Ena-Marlis: Beweis, Preuve, Evidence, Baden-Baden 2003.

NIEMEYER, Gottfried (Herausgeber): Ich schwöre, theologische und juristiche Studien zur Eidenfrage, München 1968; Teil II: Studien zum Zeugen- und Soldatenid, München 1968.

NIKISCH, A: Zivilprozessrecht, Tübingen 1952.

OLGAÇ, Sezai: Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunu, Ankara 1977.

ÖKTEM, İmran: Müdafaayı tevsi-yemin tevcihi (karar incelemesi) (HBM 1942/4-148, s.11-16, 7607-7612)

ÖNEN, Ergun: Medeni yargılama hukuku, Ankara 1979. (Yargılama)

ÖNEN, Ergun: Medeni yargılama hukukunda sulh, Ankara 1972. (Sulh)

ÖZGEN, Eralp: Ceza muhakemesinin yenilenmesi, Ankara 1968.

ÖZKENT, Ali Haydar: Avukatlık ücreti yeminle ispat edilemez (İBD 1941/IV s.195-198)

ÖZKENT, Ali Haydar: Avukatlık ücretleri hakkında yemin mevzuu var mıdır? (İBD 1940/11 s.649-653).

ÖZKÖK, Süleyman: Yalan yere yemin ve neticeleri (ABD 1988/4 s.583-603, 1988/5-6 s.702-721).

PEKCANITEZ, Hakan: Medeni Usul Hukuku, İstanbul 2017.

POSTACIOĞLU, İlhan: Medeni usul hukuku dersleri, İstanbul 1975 (usul)

POSTACIOĞLU, İlhan: İcra hukuku esasları, İstanbul 1982. (İcra)

ROSENBERG, Leo/SCHWAB, Karl Heinz: Zivilprozessrecht, München 1977.

SAVA PAŞA (çev. Baha Arıkan): İslam hukuku nazariyeti hakkında bir etüd, c.2., Ankara 1956.

SCHMIDT, E.: Der Zweck des Zivilprozesses und seine Ökonomie, Frankfurt a. M. 1973.

SCHÖNKE, Adolf/KUCHINKE, Kurt: Zivilprozessrecht, Karlsruhe 1969.

SCHURTER/FRITZSCHE: Kantonale Zivilprozessrechte, die gesc-hichtlichen Grundlagen de kantonalen Recht, Band II/1, Zürich 1931. (II/1)

SCHURTER/FRITZSCHE: Kantonale Zivilprozessrechte, letzte Wand-lungen und heutiger Stand der kantonalen Recht, Band II/2, Zürich 1933. (II/2).

SEIDL, Erwin: Der Eid im römisch-egyptischen Provinzialrecht, erster Teil, München 1933; zweiter Teil München 1935. (Eid)

SEIDL, Erwin: Römische Rechtgeschichte und römisches Zivilprozess-recht, Köln, Berlin, Bonn, München 1962.

SENGİR, Turgut: Ticari defterlerde defter yemini (Batider 1970/V/4, s.791-796).

SOMUNCUOĞLU, Ünal: Türk Ticaret Kanununun ticari defterlerle ilgili bazı hükümleri üzerine bir inceleme (İBD 1976/1-2-3-4, s.163-174).

SONER, Lütfi Fikri: Hukuk davalarında yemin (AD 1971/6, s.348-357).

SOYLU, Muammer Salih: Maddi tazminat için yemin teklif edilemeyen davalar (İBD 1941/11, s.690-695). (Tazminat)

SOYLU, Muammer Salih: Gaibe yemin teklif olunabilir mi? (İBD 1942/11 s.689-702). (Gaib)

SOYLU, Muammer Salih: Ücretlerimiz hakkında yemin mevzuu var mıdır? (İBD 1940/9 s.527-581). (Ücretlerimiz)

SPOERRY, Elsbeth: Das Verschwinden des Beweiseides im zürche-rischen Zivilprozessrecht, seit der Reformation, Diss. Zürich 1941.

STAAB, Gerhard Walter: Die Wahrheitspflicht im Zivilprozess, Würz-burg 1973.

STALEV, Zivko (çev. Ejder Yılmaz): Sosyalist Avrupa ülkelerinde hukuk yargılaması (AÜHFD 1976/XXXIII/1-4 s.151-183).

STEIN, Friedrich: Die Zivilprozessordnung für das deutsche Recht, Band I, Tübingen 1929.

STEIN/JONAS/SCHÖNKE/POHLE: Kommentar zur Zivilprozessord-nung, Tübingen 1972.

STRAEULI/MESSMER: Kommentar zur zürcherischen Zivilprozes-sordnung, Zürich 1976.

STÜRNER, Rolf: Die Aufklaerungspflicht der Parteien des Prozesses, Tübingen 1976.

SUAT Hayri: Yemin hakkında tetkikler (İBD 1933/74-2 s. 65-69, 3865-3869).

ŞENSÖZEN, Vasfi: Yemin (JKİ m.958/14 S. 1295-1296).

TERCAN, Erdal: Medeni usul hukukunda tarafların isticvabı, Ankara 2001.

TEUTSCH, Herbert: Die Entwicklung der Theorie einer nichtreligiösen Eidesformel unter Berücksichtigung des philosophischen, theolo-gischen und juristischen Schriftums und der Gesetzgebungsmateria-lien, Köln 1966.

THOMAS/PUTZO: Zivilprozessordnung, München 1979.

TUĞSAVUL, Muhsin: İsbat külfeti, kanuni deliller ve ikamesi (AD 1951/7 s. 1060-1095).

TÜZÜN, Nejat: Yemin ve şahadet (ABD 1962/2 s. 279-286)

UMAR, Bilge: Hukuk Muhakemeleri Kanunu Şerhi, Ankara 2011 (Şerh).

UMAR, Bilge: Delil anlaşmaları (İÜHFM 1963/XXVIII/3-4 s. 856-862). (Delil)

UMAR, Bilge: İadei muhakeme (İÜHFM 1963/XXIX/1-2 s.260-298). (İadei muhakeme)

UMAR, Bilge: Hukuk Usulü Muhakemeleri Kanunumuzun mehazı Ne-uchâtel kantonundaki tatbikatı, İstanbul 1967. (Nöşatel)

UMAR, Bilge / YILMAZ, Ejder: İsbat yükü, İstanbul 1980.

ÜLGEN, Hüseyin: Ticari defterlerle ispat (Batider 1969/IV/1 s. 86-103)

ÜSTÜNDAĞ, Saim: Medeni yargılama hukuku, c.I-II, İstanbul 1989. (Usul)

ÜSTÜNDAĞ, Saim: İcra hukukunun esasları, İstanbul 1984. (İcra)

WALDER-BOHNER, H.U.: Die neue Zürcher Zivilprozess, Zürich 1979.

VINCENT, Jean/GUINCHARD, Serge: Procédure civile, Paris 1981.

WALKER, R.G./WALKER, M.G.: The English legal System, London 1967.

WEITZ, D.: Auslegung von Prozesshandlung der Parteien, Berlin 1988.

WITTSCHIER, Johannes: Die Parteivernehmung in der zivilprozessua-len Praxis, Köln, Berlin, Bonn, München 1989.

YALÇINOĞLU, Haydar: Hem cezai hem hukuki sorumluluğu gerekti-ren hallerde delil sistemi (İBD 1988/10-11-12 s.671-677).

YASA, Ferit: Yalan yere yemin suçu ve sübut delilleri (AD 1937 s.784 vd.).

YAVUZER, Salih: İslâm yargılama usulünde deliller ve takdiri, Ankara 1985 (teksir-doktora tezi).

YEKEBAŞ, Vehbi: Yalan yere yemin, Ankara 1942.

YILMAZ, Ejder: Medeni yargılama hukukunda ıslah, Ankara 2011. (Islah)

YILMAZ, Ejder: Adalet, İnsana Yakışan Anlayış, Ankara 2020.

YILMAZ, Ejder: Usul ekonomisi, AÜHFD 57/1, Prof. Dr. Necip Bilge Armağanı, Ankara 2008, s.243-274.

YILMAZ, Ejder/ÇAĞLAR, Tacar: Tebligat hukuku, Ankara 2013.

YILMAZ, Ejder/YILMAZ, Ümit: Hukuk rehberi, Ankara 2006.


Yorum Yap

Lütfen yorum yazmak için oturum açın ya da kayıt olun.